مخمس احمد محمود امپراطور
برغزل زیبا محترم محمد نعیم ” جوهر “
برغزل زیبا محترم محمد نعیم ” جوهر “
ای نازنین شود که تقاضــــــــــــــــــا کنی مرا
در جوی عشق ســـــــــــرو سمن سا کنی مرا
در جوی عشق ســـــــــــرو سمن سا کنی مرا
با نام خویش اســــــــــــــــم ِ مسمـــا کنی مرا
گر آشنــــــــــــــــــای یک شبی یلدا کنی مرا
شاید غزلســـــــــــــرای غزلهـــــــــا کنی مرا
—————-
چون اشـــک در دو چشــــــــم گهر پرورت منم
یعنی چو جسم و جان همه وقت در برت منم
آیینـــــــــه دار عشقــــــم و روشنـــــگرت منم
در خون فتـــــاده بسمل پشــــــــت درت منم
ای کاش خنــــــــده کرده تماشـــــــا کنی مرا
گر آشنــــــــــــــــــای یک شبی یلدا کنی مرا
شاید غزلســـــــــــــرای غزلهـــــــــا کنی مرا
—————-
چون اشـــک در دو چشــــــــم گهر پرورت منم
یعنی چو جسم و جان همه وقت در برت منم
آیینـــــــــه دار عشقــــــم و روشنـــــگرت منم
در خون فتـــــاده بسمل پشــــــــت درت منم
ای کاش خنــــــــده کرده تماشـــــــا کنی مرا
—————-
میثــاق عشق من بوفا سخت محکم است
روزی ببینمت بدلــــــــــم شور عــالم است
خاک رهـــی تو در نـــگه ی من محرم است
جان را هــــــــــــزار بار فدایت کنم کم است
آندم که مُست ساغـــــــــــر و مینا کنی مرا
میثــاق عشق من بوفا سخت محکم است
روزی ببینمت بدلــــــــــم شور عــالم است
خاک رهـــی تو در نـــگه ی من محرم است
جان را هــــــــــــزار بار فدایت کنم کم است
آندم که مُست ساغـــــــــــر و مینا کنی مرا
—————-
دار و نــــــــــدارِ زندگی بر بــــــــــاد می کنم
تا اوج چــــــرخ همهمــــه ایجــــــاد می کنم
مرغ شکستـــــــــــــه بال خود آزاد می کنم
ای بخت بد ز دست تو فــــــــــریاد می کنم
بیــــرون اگر ز کوچه ی لیـــــــــلا کنی مرا
دار و نــــــــــدارِ زندگی بر بــــــــــاد می کنم
تا اوج چــــــرخ همهمــــه ایجــــــاد می کنم
مرغ شکستـــــــــــــه بال خود آزاد می کنم
ای بخت بد ز دست تو فــــــــــریاد می کنم
بیــــرون اگر ز کوچه ی لیـــــــــلا کنی مرا
—————-
با عطر عشق مهــــــــــر تو را بوسه میزنم
جادوی چشـم و سحِـــر تو را بوسه میزنم
ســــــرو ِ روان و چهــــــر تو را بوسه میزنم
برگ بهـــــــار شعـــــــــر تو را بوسه میزنم
تا آشنــــــــــــای رنگ تمنـــــــــــا کنی مرا
با عطر عشق مهــــــــــر تو را بوسه میزنم
جادوی چشـم و سحِـــر تو را بوسه میزنم
ســــــرو ِ روان و چهــــــر تو را بوسه میزنم
برگ بهـــــــار شعـــــــــر تو را بوسه میزنم
تا آشنــــــــــــای رنگ تمنـــــــــــا کنی مرا
—————-
می از صبوحی دیــگری هرگز نمی چشم
من نـــاز تو بجــــان و دل خود همی کشم
ای جـــان من به بی گنــه خود چرا خشم
هرگز ز سینــه آتش عشقت نمی کشم
گر خــــاک پای مـــــــردم دنیـــــا کنی مرا
می از صبوحی دیــگری هرگز نمی چشم
من نـــاز تو بجــــان و دل خود همی کشم
ای جـــان من به بی گنــه خود چرا خشم
هرگز ز سینــه آتش عشقت نمی کشم
گر خــــاک پای مـــــــردم دنیـــــا کنی مرا
—————-
شانـــــــــــــه زند نسیــــم سحر کاکل ترا
صوت هـــــــــــــــــــزار نغمه سراید گل ترا
خوبان کجـــــــــــــــا توان برسد محفل ترا
شاید بســــوزد آتش شعــــــــــرم دل ترا
گــــر در دل زمانـــــــــه تو رسوا کنی مرا
شانـــــــــــــه زند نسیــــم سحر کاکل ترا
صوت هـــــــــــــــــــزار نغمه سراید گل ترا
خوبان کجـــــــــــــــا توان برسد محفل ترا
شاید بســــوزد آتش شعــــــــــرم دل ترا
گــــر در دل زمانـــــــــه تو رسوا کنی مرا
—————-
اندر دیـــــــــار غــــربت و دور از نظر منم
از فرقت تو ریختـــــــــــــه خونی جگر منم
در بـــــــاغ آرزو شجـــــــــری بی ثمر منم
در کار عشق از دو جهـــــان بی خبر منم
دیوانه گشته ام چه دل آســــا کنی مرا
اندر دیـــــــــار غــــربت و دور از نظر منم
از فرقت تو ریختـــــــــــــه خونی جگر منم
در بـــــــاغ آرزو شجـــــــــری بی ثمر منم
در کار عشق از دو جهـــــان بی خبر منم
دیوانه گشته ام چه دل آســــا کنی مرا
—————-
شور دو عالم است بخدا شور و محشرت
خندیدن هــــــــــا و، جلوه و نـــــاز مکررت
چون من هر آنــــــکه دید شود او قلندرت
بر قطره های اشک پریشـــــان گوهـــرت
خواهم که آشنـــــــــــا، دل دریا کنی مرا
شور دو عالم است بخدا شور و محشرت
خندیدن هــــــــــا و، جلوه و نـــــاز مکررت
چون من هر آنــــــکه دید شود او قلندرت
بر قطره های اشک پریشـــــان گوهـــرت
خواهم که آشنـــــــــــا، دل دریا کنی مرا
—————-
گوهـــــــر بریز می بکف ات از دُر دری
ســـــــــرو من و بهار من ای زاده ی پری
دیگر بس است بهر خدا فـکرِ خود سری
خواندم ز نرگس تو معمـــــــای سروری
بی پرده کاش راز معمـــــــــــا کنی مرا
گوهـــــــر بریز می بکف ات از دُر دری
ســـــــــرو من و بهار من ای زاده ی پری
دیگر بس است بهر خدا فـکرِ خود سری
خواندم ز نرگس تو معمـــــــای سروری
بی پرده کاش راز معمـــــــــــا کنی مرا
—————-
محمود تا به کی بشمـــد بوی پیـــرهن
ای شمع محفل من و خورشید انجمن
ای یار من ، عزیــــــــز من، ای دلبر کهن
بی پرده گر ز”جوهر”عشقم زنی سخن
سنگسار شیخ و قاضی و ملا کنی مرا
محمود تا به کی بشمـــد بوی پیـــرهن
ای شمع محفل من و خورشید انجمن
ای یار من ، عزیــــــــز من، ای دلبر کهن
بی پرده گر ز”جوهر”عشقم زنی سخن
سنگسار شیخ و قاضی و ملا کنی مرا
—————-
احمد محمود امپراطور
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر