مخمس بر غزل:
استاد محمد اسحاق ثنـــا
..................................
جهــان از حسرتـــــــــــــم شد در نظر بیگانه،بیگانه
همین صحرا خوشست ناید خوشم کاشانه،کاشانه
بگلـــــــــــــزار تنت من می شـــــــوم پروانه، پروانه
دلــــم از غصه شد چون خانــه ی غمخانه، غمخانه
کند این غصـــــــه یکروزی مــــــــــــرا دیوانه، دیوانه
------------------------------------------------
دماغـــــم نشــــه و مستی دو عالم است از باده
منـــــــم آن عاشقـــــی ناز تو و سرشـــــار و آزاده
خوشا روزی رویم هر دو به یک منـــزل به یک جاده
خوشا عشق من و عشق دو مفتــــون و دو دلداده
شود در بیـــن مـــــــــردم عاقبـــت افسانه،افسانه
------------------------------------------------
مــــرا آن قامت ســــــــــرو تو بنمــود است حیرانم
بصحـــــــــرا و به کـــــوه و چشمه و دریا غزلخوانم
نشــــد یک جبهه آبی تا غبــــــــار خویش بنشانم
مرا پیوستـــــه آزارد از این لب تشنــــــه گی جانم
نشد از بحــــر هستــــــی حاصلم دُر دانه، دُر دانه
------------------------------------------------
برو زاهــــد من امشب میشوم با خویشتن همراز
بکنج چله با صوفی و واعظ کی شــــوم دمســـاز
همین ســــــاز بزرگی هـــــای دل را کرده ام آغاز
چنــــــــان شور جنون دارم که در زنجیــــر نایم باز
رهایـــــــم گر کنــــی امشب روم میخانه، میخانه
------------------------------------------------
کشم از هجـر رویت روز شب من سخت دشواری
تنـــــم بیمــــــــار شـــد از غصه و از رنج و ادباری
مرا انــــدر کنـــــــــارم همچو تو بایست غمخواری
همی در سینــــــــه مرغ دل نــــوا دارد بصد زاری
نمی گویـــــــــم دیگر حرفـــی بجُز جانانه، جانانه
------------------------------------------------
حریــــــر دیده ی "محمود" باشد در رهت همــوار
ببوســــــد آن کف پای بــلورین تـــــو در رفتـــــــار
زبان یاری کند تا وصف حسنـــت را کنـــــم تکــرار
“ثنـــــــا” آن شوخ نـــــاز آید به تمکین جانب بازار
کند یک عالمــــی بی می چنان مستانه،مستانه
==========================
بیست و چهار قوس هزار و سه نود یک هجری خورشیدی
سرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/ افغانستان
استاد محمد اسحاق ثنـــا
..................................
جهــان از حسرتـــــــــــــم شد در نظر بیگانه،بیگانه
همین صحرا خوشست ناید خوشم کاشانه،کاشانه
بگلـــــــــــــزار تنت من می شـــــــوم پروانه، پروانه
دلــــم از غصه شد چون خانــه ی غمخانه، غمخانه
کند این غصـــــــه یکروزی مــــــــــــرا دیوانه، دیوانه
------------------------------------------------
دماغـــــم نشــــه و مستی دو عالم است از باده
منـــــــم آن عاشقـــــی ناز تو و سرشـــــار و آزاده
خوشا روزی رویم هر دو به یک منـــزل به یک جاده
خوشا عشق من و عشق دو مفتــــون و دو دلداده
شود در بیـــن مـــــــــردم عاقبـــت افسانه،افسانه
------------------------------------------------
مــــرا آن قامت ســــــــــرو تو بنمــود است حیرانم
بصحـــــــــرا و به کـــــوه و چشمه و دریا غزلخوانم
نشــــد یک جبهه آبی تا غبــــــــار خویش بنشانم
مرا پیوستـــــه آزارد از این لب تشنــــــه گی جانم
نشد از بحــــر هستــــــی حاصلم دُر دانه، دُر دانه
------------------------------------------------
برو زاهــــد من امشب میشوم با خویشتن همراز
بکنج چله با صوفی و واعظ کی شــــوم دمســـاز
همین ســــــاز بزرگی هـــــای دل را کرده ام آغاز
چنــــــــان شور جنون دارم که در زنجیــــر نایم باز
رهایـــــــم گر کنــــی امشب روم میخانه، میخانه
------------------------------------------------
کشم از هجـر رویت روز شب من سخت دشواری
تنـــــم بیمــــــــار شـــد از غصه و از رنج و ادباری
مرا انــــدر کنـــــــــارم همچو تو بایست غمخواری
همی در سینــــــــه مرغ دل نــــوا دارد بصد زاری
نمی گویـــــــــم دیگر حرفـــی بجُز جانانه، جانانه
------------------------------------------------
حریــــــر دیده ی "محمود" باشد در رهت همــوار
ببوســــــد آن کف پای بــلورین تـــــو در رفتـــــــار
زبان یاری کند تا وصف حسنـــت را کنـــــم تکــرار
“ثنـــــــا” آن شوخ نـــــاز آید به تمکین جانب بازار
کند یک عالمــــی بی می چنان مستانه،مستانه
==========================
بیست و چهار قوس هزار و سه نود یک هجری خورشیدی
سرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/ افغانستان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر