همین صحرا خوشست ناید خوشم کاشانه،کاشانه

مخمس بر غزل:
استاد محمد اسحاق ثنـــا
..................................
جهــان از حسرتـــــــــــــم شد در نظر بیگانه،بیگانه
همین صحرا خوشست ناید خوشم کاشانه،کاشانه
بگلـــــــــــــزار تنت من می شـــــــوم پروانه، پروانه
دلــــم از غصه شد چون خانــه ی غمخانه، غمخانه
کند این غصـــــــه یکروزی مــــــــــــرا دیوانه، دیوانه
------------------------------------------------
دماغـــــم نشــــه و مستی دو عالم است از باده
منـــــــم آن عاشقـــــی ناز تو و سرشـــــار و آزاده
خوشا روزی رویم هر دو به یک منـــزل به یک جاده
خوشا عشق من و عشق دو مفتــــون و دو دلداده
شود در بیـــن مـــــــــردم عاقبـــت افسانه،افسانه
------------------------------------------------
مــــرا آن قامت ســــــــــرو تو بنمــود است حیرانم
بصحـــــــــرا و به کـــــوه و چشمه و دریا غزلخوانم
نشــــد یک جبهه آبی تا غبــــــــار خویش بنشانم
مرا پیوستـــــه آزارد از این لب تشنــــــه گی جانم
نشد از بحــــر هستــــــی حاصلم دُر دانه، دُر دانه
------------------------------------------------
برو زاهــــد من امشب میشوم با خویشتن همراز
بکنج چله با صوفی و واعظ کی شــــوم دمســـاز
همین ســــــاز بزرگی هـــــای دل را کرده ام آغاز
چنــــــــان شور جنون دارم که در زنجیــــر نایم باز
رهایـــــــم گر کنــــی امشب روم میخانه، میخانه
------------------------------------------------
کشم از هجـر رویت روز شب من سخت دشواری
تنـــــم بیمــــــــار شـــد از غصه و از رنج و ادباری
مرا انــــدر کنـــــــــارم همچو تو بایست غمخواری
همی در سینــــــــه مرغ دل نــــوا دارد بصد زاری
نمی گویـــــــــم دیگر حرفـــی بجُز جانانه، جانانه
------------------------------------------------
حریــــــر دیده ی "محمود" باشد در رهت همــوار
ببوســــــد آن کف پای بــلورین تـــــو در رفتـــــــار
زبان یاری کند تا وصف حسنـــت را کنـــــم تکــرار
“ثنـــــــا” آن شوخ نـــــاز آید به تمکین جانب بازار
کند یک عالمــــی بی می چنان مستانه،مستانه
==========================
بیست و چهار قوس هزار و سه نود یک هجری خورشیدی
سرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/ افغانستان

بیاد خاطره ها

اگر تو باز نــگردی
ز غصه خواهم مُــــرد
به پشت پنجــــــره ها
به نیمـــــــه ی شب ها
بیــــاد خاطـــره ها
بیاد خاطر شیــــرین آخرین نگه ات
که دست گرم تو از دست من جدا میشد
که لرزه در تن تو
او غصه در دل من، بار خویش می افــــزود
و اشک دیده ی تو هم، ز جام چشمانت
بدامن صدفِ خویشتن گهر میریخت
اگر تو باز نــــــــــــــــگردی
چگونه خواهم زیست؟
نگاهی من همه تصویــــــــــــر دیدن تو کشد
وجود من بوصال وجود تو مایل
ز دیده امــــا دور
به قلب من نـــــــــزدیک
تو باز خواهــــــــی گشت
ولی زمانیکه من مُرده ام ز فــــــــرط غمت
بیایی و تو بجویی مرا به دهــــکده ام
نه یابیـــــــم صد حیف
به کنج ِ قبرستان گوری را که سبزه در او
دمیده همچو حریـــــر
نهان شده کسی که تو آرزو داری
جوابی این گنـــه ات را چگونه خواهی داد…؟
----------------------------
برف ریزان 1391 هجری خورشیدی
سرودم
احمد محمود امپراطور

شام تار

بی تـــو من شـــــام تار را مانم
غصــــــه ای روزگـار را مانم
امپراطور

بی تـو من شام تار را مانم

بی تـــــو من شــــام تار را مانم

غصــــــه ای روزگــــــار را مانم

داغِ ســـرتا به پاسـت در تن من

دشتِ از لالــــــــــــه زار  را مانم

میچکد خون ز پـــــرده های دلم

گل فــــروشِ بهــــــــــار را مانم

سایه ای غـــــم فتاده بر دوشم

لشــــــــکرِ خیمـــــه دار را مانم

پاره شد نسج خنـــده های وفـا

دل پُــــر از خون انــــــار را مانم

چمن و بـــــاغ و گلشنـــــم نبُوَد

بلبــــــــــل بی دیــــــــار را مانم

خفته در قلب من محبت و عشق

شوق چنـــــدین هـــــزار را مانم

تــــوسن من محیــط نشنــــــاسد

ابــــــــری آتش ســــــوار را مانم

نشـــــــــه دارد دمـــــاغ افـکارم

بـــــــاده نوشـــی خمـار را مانم

باغ اندیشــــــــه ام خـزان نشود

خامــــــــه ای آبــــــــدار را مانم

صفحه گر نشمـرم چه چاره کنم

دســـــت خط یــــادگـــار را مانم

مـــرگ کی نـــــام من بخاک برد

لــوح سنــــگ مــــــــزار را مانم

امپـــراطور عشق خود باشــــــم

بیــــــدل بیقــــــــــــــرار را مانم

محمود اینجـا چو شمع میسوزم

جــــــــگر داغـــــــــــدار را مانم
---------------------------
جمعه 60 جدی 1393 هجری آفتابی
که برابر میشود به 26 دسامبر 2014 میلادی

ســـــــــــرودم

احمد محمود امپراطور

کابل/افغانستان

غصه روزگار

بیتو من شام تار را مانم
غصه ای روزگار را مانم

امپراطور

صبح بـودم شب شـدم جانانه را نشناختم

صبح بـــــودم شب شــدم جانانه را نشناختم

فـــــرق بیـــن کعبــــــه و بتخانه را نشناختم

آسمان آیینه شد تا چشم بر بستــم ز خویش

تــــار عشق آمد بدستــــم شانه را نشناختم

نعمـــت جنت گریبـــــان گیــــرِ عقلِ مـا نشد
صد هــــــزار افسـوس دام و دانه را نشناختم

هـــر دو عالــم گشت خدمتــگار آسایش مـرا

کـودکِ نــــــادان بــــودم شکرانه را نشناختم

مــــدتِ شد در خـــراب آبــاد دل می سوختم

آشنـــــــا بیگانـــــه شد، بیگانــه را نشناختم

روز تـــا روزِ دیگــر زنجیـــر پایــم شــد نفس

این چــه زنـــدان است من زولانه را نشناختم

تاکجـــا میسوزد این مجنــونِ عاشق پیشه را

ســـوزش و جـــان دادنی ، پروانه را نشناختم

چشــمِ بینـــــا را غبــــار غفلت مــــا کور کرد

در کفــــم خون شـد ولی دُر دانه را نشناختم

پیش خود خجلت زدایی نشـــه ای بی مهریم

لعــلِ ســــرخِ ســــاقی و پیمانه را نشناختم

هــر طپیدن محشــرِ باشد، قیامت دور نیست

از غـــــم عقبــــا رهــــی کاشانه را نشناختم

سالهـــــا شد همرهی محمود گشتم همنشین

خود عجـب دارم کــه این دیوانه را نشناختم
---------------------------------
پنجشنبه 04 جدی 1393 هجری آفتابی
که برابر میشود به 25 دسامبر 2014 میلادی

ســــــــــرودم

احمد محمود امپراطور

کابل/افغانستان

در سرایی سینه ام آخر دل دیوانه سوخت

در ســـرایی سینـــه ام آخر دل دیوانه سوخت
از لب بـــاده پرستـــم ساغـر و پیمانه سوخت
ابــــر آتش خیــــز فکرم رهـــرو خورشیـد شد
خاک شد خاکستـــر و تنور و آتشخانه سوخت
ظلـــــم از بس میکنــد نـا آشنــــــای سنگــدل
از خودی آمـــد بجان و خــاطر بیگانه سوخت
دیـــده ام تــا دید رســـــــم بیـــوفای هـــای او
قلب درآتش طپید و دست و پا و شانه سوخت
سالهـــا در گوشه ای زندان شدم خوار و ذلیل
همت پا بنـــــد من زنجیــــر با زولانه سوخت
عشق کی گردد هوس ای زاهــــــد دنیا پرست
شوق جنـت در تو آتش زد مرا جانانه سوخت
گـــرم جوشی های  فطرت سیـــر عالم میکند
شهپر خمیازه اینجا خواب صد افسانه سوخت
تا اجـــل نایــد همـــــه منـت کش نفس خودیم
مرغ دام افتـاده را تــــاوان آب و دانه سوخت
بــــزم تا آید به آخـــر، شمـع تا گـــردد خموش
از حساب اینجا برون بال و پرِِ، پروانه سوخت
قلــــــه ای کــوه منــــاعت کرد محمود اختیــار
حاسدان سفــــله را این تیـر بی پیکانه سوخت
---------------------------
چهارشنبه 03 جدی 1393 هجری آفتابی
که برابر میشود به 24 دسامبر 2014 میلادی
ســــــــــرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/افغانستان