بسم الله الرحمن الرحیم
ای معبود مطلق،
ای آرام‌بخش اضطراب‌ها
و منبع بیکران عنایات سرمدی،
سپاس که مرا پذیرفتی
و بی‌شائبه،
گنجینه‌های رحمت و نعمتت را
بر وجود کوچک و بی‌مقدارم ارزانی داشتی.
تویی که انوار معرفت را
بر دل‌های تهی از دانایی می‌تابانی
و ظلمت‌کده‌ی اذهان غافل را
با نور حکمت و رأفت روشن می‌کنی.
شاکرم که در نهادم،
این قلب ضعیف و لرزان،
جوشش عشق و شهود را جاری ساختی
و بر زبان ناتوانم
واژگانِ نهادی که جز ذکر تو،
حکایتی از حضور تو نیستند.
هر واژه که از این لبان خاموش
برمی‌آید،
آوایی است به بارگاهِ کبریایت
و هر شعری که از قلم ناتوانم جاری می‌شود،
گامی است لرزان در مسیر حقیقت
و تلاشی کوچک برای دستیابی به ژرفای معنا.
راهنمایم باش،
این بنده‌ی ناتوان و درمانده را
در راه صداقت و پاکدامنی پایدار کن
و از وسوسه‌های بی‌پایان دنیا
و آزمون‌های سنگین آن
در پناه رحمتت محافظت فرما.
مشعل حقیقت را
در دل تاریک و لرزانم بیفروز
تا در سایه‌ی عشقت
رهسپار قرب تو شوم
و دل‌های دیگران را
با یاد نامت آرام بخشم.
پروردگارا،
این دل شکسته و ناتوان را
در دریای وحدت خود غرق کن
و بذر محبت و یگانگی را
در خاک خشکیده‌ی دل‌ها برویان.
بگذار این دنیا،
این سرای گذرا،
باغی شود که از شاخه‌هایش
میوه‌های آرامش و دوستی
برای بندگان نیازمندت فرو ریزد.
مرا که اسیر غرور و خودبینی‌ام،
از بند این زندان آزاد کن
و این روح پریشان
و این جسم ناتوان را
به عشق و لطف بی‌کرانت وابسته ساز.
تا لحظه‌لحظه‌ی این حیات بی‌مقدار
سرشار از نور تو باشد
و آکنده از مهر بی‌حدت.
آمین
نویسنده: احمد محمود امپراطور
پنجشنبه ۰۴ دلو ۱۴۰۳ خورشیدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر