لیـــلیء شوق

سر و جان میدهم ات باز مرو لیلیء شوق
که ز من اشتـــر و این بانگ درا می رنجد
امپراطور

قـدم گــذار ز اقلیــم آب و رنگ برآ

قـــــدم گــــــذار، ز اقلیـــــــم آب و رنگ برآ
بســــانِ تیـــــــر از این خوابــــگاه جنگ برآ
شــــرابِ عقـــل به پیمـــانه ای ادب برسان
ز جــــام ِ ساقـــی و خمیــــازه ای ترنگ برآ
تنــــت به زیــــور انسانیـــت بــده صیقــــل
مشـــو چـو دیــــو و دَد از هیــــکل دبنگ برآ
شــرافتِ دو جهان خواهـی مردِ همــت باش
ز های و هـــوی خرافـــاتِ رســـم و ننگ برآ
بهـارِ صـــورت و، نازی که مانـــده پــا بر جا
صفــــا کن آیینــــه از خـود پـــرست زنگ برآ
زمانــــه در گـــذر و عمـــر می کند تعجیـــل
توهـــم شتـــاب کـن از ورطــــه ای درنگ برآ
جهان به معنـــی حرف و سخن گلستان کن
دری گشـــــای ز لفـــــاظی و جفنــــگ برآ
قناعت ار کنـــی یکقطره، چشمه و دریاست
ز شـــوقِ بحــر و محیـطی پــر از نهنگ برآ
گر عافیــت طلبی چشـم و گوش خود بر بند
سفر به دل کـــن و از بانـگ دَنگ، دَنگ برآ
خیـالی نـــازک و طبـــعِ درشت نایــد ســـاز
تو شیشـــه ای و از این همـرهان سنگ برآ
به عشق پاک تو جان داد و خاک شد محمود
چو مـــوجِ لالـــه ســـری قبـــرِ او قشنگ برآ
--------------------------
شنبـــه 26 ثــور 1394 هجری خورشیدی
که برابر میشــود به 16 می 2015 میلادی
سروده ام
احمد محمود امپراطور
کابل/ افغانستان

گاهی دروغ از حرف واقعیت هم کرده قابل باور است

سخن کوتاه:

گاهی دروغ از حرف واقعیت هم کرده قابل باور است.

امپراطور

عاشقانه ها

شب زلف یــار بود و دو دستـــم چو شانه ها
راز و، نیــــاز و، حـــرفِ دلـــی عــاشقانه ها
امپراطور

فرزند نیک حاصله ای رنج مـادر است

تخــم نیـــکو ز کشـتِ پدر میشــود پدید
فرزند نیک حاصله ای رنج مـادر است
امپراطور

عرش آرزو

شب زلف یار بود و دو دستـــم چو شانه ها
راز و، نیــــاز و، حـــرفِ دلـــی عــاشقانه ها
عطـــر خوش و هــوای بهارش به من رساند
کردیم شـــروع قصـــــه ای دور و فسانه ها
آبــــــاد ساختیــــــم به خـود عــــرش آرزو
انـــــدر خیــــــــال خوب تــــرین آشیانه ها
پیچیــــدیم همچـــو شاخِ گلِ نستـرن بهم
گـــردید عشق مــان به نـــوعِ جــاودانه ها
تـــا لب گذاشتــــم به لب لالــــــه گـون او
از ســـر بـــرفت رنـــج و غمـــی تازیانه ها
با بوســه هــــای خـود بدنش گرم ساختم
دیـــگر نمـــاندمش کـــه نمــــاید بهانه ها
بگـذاشت تــا زنــخ ســری بــــازو و گردنم
بخشیــــد لـــذتِ دو جهــــان را، ز چانه ها
قلبم ز مستـی هر سو پر و بال می کشید
در بستـــری نــــوازشِ چنــــگ و چغانه ها
شـــد بیقـــرار صیــدِ خــودش را به دام داد
صیــــاد من گــــرفت به تنــــازل نشانه ها
مـوجی طپیــدنش نوســانِ عجیــب داشت
در هــــر نفس بخوانــــدی برایـــم ترانه ها
جــــا داد تا شـــراب کهن ســـاله را به دل
آبِ گهـــــر ز صــــورتِ او زد جـــــوانه ها
چشمـــان مست او ز سرِ شوق بُد خُمــار
اشکِ خوشی برفتــی چون دُردانه دانه ها
گشتیـم هر دو غـرق در ابحـــار عشق هم
صـاحب بودیـــم هستی مُلــک و خزانه ها
محمود در سرای بهشت اش بخـواب رفت
پایـــــان نداشت منـــزل عشق و کرانه ها
-------------------------------
پنجشنبه 17 ثور 1394 هجری خورشیدی
که برابر میشود به 07 می 2015 میلادی
ســــرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/افغانستان

شرمنده به پیش اهل ایمان باشی

شرمنـــده به پیش اهــل ایمان باشی
افتــــاده به رنــج و قیـــد زندان باشی
 تا آب بنوشــی سینــــه ات پاره شود
در آتـش غـــم کبـــــاب و بریان باشی
جــز مـرگ دگــر نیـــابی دارو به جهان
همــــرای اجـل دست و گریبان باشی
انساج لحـــاف و بالشت گـــردد خـــار
تن پـــوش تن از آبلــــــــه باران باشی
ســـر را بزنــــی به سنگ و فریاد کنی
در روز خوشت شکستــه دندان باشی
دست و، کمر و سرت شود بی فـرمان
استــــاده شوی چو بیـــد لرزان باشی
عمرت چو خضر شود غمت چون یعقوب
تــا زنـــده ای در عـــذابِ وجدان باشی
در جــــای عـــرق خـون بـــرود از بدنت
از بوی بـــد ات همیشــــه نالان باشی
بیــــزاری بجویی از  رهی صـــدق صفا
در فعـــل ذنـوب گــــرم و چالان باشی
بیــــرون بکنند تــــرا به هر جـا که روی
آواره و گشنــــــه در بیـــــــابان باشی
در عطسـه ای کودکان بتــرسی چو بلا
 چون شپـــــره از نـــــور گریزان باشی
بگداختــــه گردد جگــر و قلبت همیش
زیــــر چکشی غصـــه و سندان باشی
دستت به تـکدی پیش گــــردد هــر جا
در جمـــعِ لئیـــم و جیره خواران باشی
تا آبـــــرو گویـــی آب ات از دیــــده رود
آشفتـــــه و نــــادم و پشـیمان باشی
دیــــگر نشـــوی تو رو بـــرویی محمود
از نیــــم جو تــــو پسـت ، ارزان باشی
-----------------------
دوشنبه 14 ثور 1394 هجری خورشیدی
که برابر میشود به 04 می 2015 میلادی
سرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/افغانستان

دیگی مردمی دانا، دیر جوش می آید

دیگی مردمی دانـــــا، دیر جــوش می آیــــد
هـر کجا صــــدا باشد، کاسـه هــای خالی را

امپراطور

عزتِ فِـزون باشـد، زاده ای حلالی را

عـــــزتِ فِـــــزون باشـــــد، زاده ای حـلالی را
بــــا خـــود هــــر کجــــا دارد، مکتـب تعالی را
کارگـــاه این گــــردون، هـرکه را دهـــد منصب
مسنــــدی گِل و لای است، کـــوزه و کلالی را
عمــــر رفتـــه ای خود را، زندگـــانی بشماریم
جشن ماتـــم و درد است، ختم ماه و سالی را
کی سفیــــد میـگردد، بخت تـــار و تنــگی مــا
رنــج آب و صــابــون است، زنـــگی و ذغالی را
جنس هــرزه در بـــازار، پیش سفــله دارد جـا
دخــلِ از قســـــم باشـــد، دکــــه ای بقالی را
سگ گــــرنده میــگردد، در قــــلاده و زنجیــــر
با سخن نگـــردد راست، شخــص بدسگالی را
دیگی مردمی دانـــــا، دیــــر جــوش می آیــــد
هـر کجا صــــدا باشد، کاســــه هــای خالی را
شیــــر از غــــرورِ خود، استخـــوانِ همت خورد
شهـــــــرتِ دگــــر افتــاد، حیـله ای شغالی را
از هنــــر مگو اینجـــا، از ادب مپـــــرس هرگـــز
ز هـــر چه کـــرده پیش آید، نقش ...یه مالی را
هــــر نفــس زنــــد در دل، آتشِ قمـــارِ مـــرگ
طــاس عشــق مـی بــــــازد، رنــگِ چاروالی را
تنگ گشتـــه است اوزان در سخن طـــرازی ها
نکته سنـــج کـــم باشد، بـــزمِ قیــل و قالی را
نی فسانه شد برخلق، رود و چنگ دیگر نیست
ســـاز مانــــده و میـــدان، نعـــــره ای قوالی را
آب اش آبلـــــه باشد، مُـــــزد شست نــان جـو
خورد و نـوش دیگر نیست، سفــره ای جوالی را
در جهــــان رنگ و بو، محمـود ار کننـــد پرسان
مـی پسنـــد از هـــــــر چیـز، طـــرزِ اعتدالی را
-----------------------------------
بامداد جمعه 11 ثور 1394 هجری خورشیدی
که برابر میشود به 01 می 2015 میلادی
سرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/افغانستان

هر روز قیامت بُوَد هر لحظه ای محشر

هر روز قیــامت بُوَد، هر لحظـه ای محشر
بایـــد که ز مـوی ســـــر و ناخن شنوا بود
امپراطور