 |
| Ahmad Mahmood Imperator |
Муқаддимаи кӯтоҳ дар бораи Аҳмад Маҳмуд Император; Шоири Император ва Нависандаи Бузурги Кишвар, зодаи Бадахшон, Афғонистон, таваллуд 13 Ҳут 1363 хуршедӣ (3 марти соли 1984 милодӣ) дар Карт-03, Кобул.**
Ӯ аз хонаводаи фарҳангӣ ва ашрофзода бармеояд, ки решаҳои чандинсола дар илм, адабиёт ва хидмати иҷтимоӣ доранд.
Насабаш ба Дамламаулона Арбоб Маҳзун ва Қозӣ Ҳабибуллоҳ Шаҳид мерасад; падараш, Шир Аҳмад Явор Конгорчӣ, ёвари наздики Ҷалолатмаоб Подшоҳ Муҳаммад Зоҳир Шоҳ, подшоҳи дерини Афғонистон буд.
Баъд аз оғози ҷангҳои шаҳрвандӣ, соли 1371 хуршедӣ, ӯ маҷбур шуд бо хонаводааш ба вилояти Бадахшон кӯч бандад. Ин муҳоҷирати дохилӣ пур аз ранҷу маҳрумият буд, вале ба ӯ назари амиқтаре дар бораи ранҷи инсону маънои ватан ато намуд.
Пас аз даҳ сол, дар соли 1381 хуршедӣ, ӯ ба Кобул баргашт, таҳсилашро идома дода, шаҳодатномаи синфи 12-умро аз мактаби миёнаи Абдул Ҳадӣ Довӣ дарёфт кард.
Баъдан дарси барноманависии компютерро омӯхта, дониши худро дар ин соҳа густариш дод.
Баъди қабули ӯ ба риштаи тиб дар имтиҳони дохилавии соли 1382 хуршедӣ, бинобар сабабҳои саломатӣ роҳи дигареро баргузид.
Аз соли 1388 хуршедӣ ба шеъру адаб ҷиддан рӯй овард.
Аҳмад Маҳмуд Император як андешаманди донишманд ва амиқфикр аст, ки шеърро на ҳамчун бозии калимаҳо, балки ҳамчун забони огоҳӣ, муҳаббат ва бедории рӯҳ мебинад.
Дар ашъори ӯ эҳсос ва фикр якҷо нафас мекашанд; мавзӯъҳои ӯ муҳаббат ба хонавода ва эҳтиром ба падару модар, шарафи зан, ҳамдардии инсонӣ, меҳрубонӣ ба ҳайвонот ва ҳифзи табиатро дар бар мегиранд.
Ба назари ӯ, зан «меҳвари тавозуни байни эҳсос ва ақл» аст ва замин мавҷуди зиндае аст, ки ҳамроҳи инсоният зиндагӣ мекунад.
Шеърҳои ӯ дар шаклҳои гуногун, ба мисли ғазал, маснавӣ, мухаммас, мусаддас, мустазод, рубоӣ, сегона ва назми озод суруда шудаанд.
Ӯ инсонҳоро берун аз марзҳои миллӣ, динӣ ва забонӣ мебинад ва бовар дорад, ки «инсон, пеш аз ҳар гуна ҳувият, инсон аст».
Бо вуҷуди ҳамаи фишорҳои иҷтимоӣ ва душвориҳо, Аҳмад Маҳмуд Император ҳеҷ гоҳ ба муҳоҷират таслим нашуда, то ҳол дар ватани худ зиндагӣ дорад.
Ҳарчанд ба кишварҳои хориҷ сафар кардааст, мегӯяд: «Ҳеҷ чиз ба андозаи муҳоҷират вазнин ва ҷонфарсо нест; то имрӯз қудрати дур будан аз хокамро дар худ наёфтаам».
Ӯ адабиётро ҳамчун ойинаи андеша ва софкунандаи рӯҳи инсон мебинад; забоне барои бедорӣ, муҳаббат ва бозсозии виҷдони ҷамъиятӣ.
***
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر