چه شـــــد از من ِ بینـــــــوا میگریزی
چو شاهــــــی ز فقــــر گدا میگریزی
چو شاهــــــی ز فقــــر گدا میگریزی
نکــــــــردم خطــا نابجـــــــا میگریزی
تو ای هـــــــــوای من کجــا میگریزی
چه کــــــــردم که بی اعتنا میگریزی
——
فتـــــــــــادم بدامت چو مــــرغ چمن
تو گشتــــی بمن دلبــــــر و هموطن
شود باز گردیـــــــم ما هـــــم سخن
خدا خواست پیـــوند عشق تو با من
ز من یــــــــا، ز کــــــار خدا میگریزی
——
تو خون جـگر از دو چشمم فشاندی
بلای دو عالــــم بجــــــانم کشاندی
دل مهربانـــــم بصـــــد غم رساندی
چــرا گرم خواندی چرا سرد راندی؟
چـــرا لطف کردی چـــــــرا میگریزی
——-
بگو تابکی این ســـکوت و خموشی
بمن سرد و با مدعیـــــــان بجوشی
به بیگانـــــــه تاکــی مرا میفروشی
نداری چو تــــــــــاب وفـا رو بپوشی
ندانــــــی چو قـــــــدر ِ مرا میگریزی
——–
من آنهـــــــم که خاک رهت را ببویم
بهر جـــــــا که باشی من آنجا بپویم
بنـــــــــــازم قهــــــــری ترا تند خویم
نگویم دیــــــــــــــگر از محبـت نگویم
چـو طفــــــل مــریض از دوا میگریزی
——-
به صیـد دو چشمــان تیــــزم گرفتی
به سرخی لب بـــــــاده ریزم گرفتی
به عشوه و نـــاز و ستیــــزم گرفتی
به بیــــگانه بودن عزیــــــــزم گرفتی
چو اکنــــــــــون شدم آشنا میگریزی
——-
تویـــی نور دیـــــده و بــر من عزیزی
ز من تابــکی اینچنیــن می پرهیزی
به اینکار خود برســــــرم خاک بیزی
بمن همچنـان با قضـــا می ستیزی
ز من همچنــــــــان کـز بلا میگریزی
——
به جانت که جان و دلــم می ربایی
منــــــم برگ کاه و تـــــوام کهربایی
منـــــــــم چون سکندر تو آب بقایی
چو با خنــــــده گویم بـــــرو دلربایی
چو با گریــــــه گویـــــم بیا میگریزی
——
شوی تاکی همفکر و همدست کودک
عزیــزم جوان گشتی یا هستِ کودک
به بازی مشو هیــــــچ پیوست کودک
ز دست من آنـــگونه کز دست کودک
چو پـــــــــــروانه ی بی صدا میگریزی
——-
رسان هرچه خواهـی رسانی گزندد
گر این است هم رسم و راه و روندد
برویت کجــــــــا این دلـــــم در ببندد
بمن عشـــــق درد و بلا می پسندد
ز من بهـــــــــــر چه ای بلا میگریزی
——-
شدم زار و، والـــه و حیـران چشمت
اسیـــــــرم نمودی به زندان چشمت
نـــــدارم طـــــاقت، مگردان چشمت
ز چشـم من ای من به قربان چشمت
چنــــــان قطره ی اشـــکها میگریزی
تو ای هـــــــــوای من کجــا میگریزی
چه کــــــــردم که بی اعتنا میگریزی
——
فتـــــــــــادم بدامت چو مــــرغ چمن
تو گشتــــی بمن دلبــــــر و هموطن
شود باز گردیـــــــم ما هـــــم سخن
خدا خواست پیـــوند عشق تو با من
ز من یــــــــا، ز کــــــار خدا میگریزی
——
تو خون جـگر از دو چشمم فشاندی
بلای دو عالــــم بجــــــانم کشاندی
دل مهربانـــــم بصـــــد غم رساندی
چــرا گرم خواندی چرا سرد راندی؟
چـــرا لطف کردی چـــــــرا میگریزی
——-
بگو تابکی این ســـکوت و خموشی
بمن سرد و با مدعیـــــــان بجوشی
به بیگانـــــــه تاکــی مرا میفروشی
نداری چو تــــــــــاب وفـا رو بپوشی
ندانــــــی چو قـــــــدر ِ مرا میگریزی
——–
من آنهـــــــم که خاک رهت را ببویم
بهر جـــــــا که باشی من آنجا بپویم
بنـــــــــــازم قهــــــــری ترا تند خویم
نگویم دیــــــــــــــگر از محبـت نگویم
چـو طفــــــل مــریض از دوا میگریزی
——-
به صیـد دو چشمــان تیــــزم گرفتی
به سرخی لب بـــــــاده ریزم گرفتی
به عشوه و نـــاز و ستیــــزم گرفتی
به بیــــگانه بودن عزیــــــــزم گرفتی
چو اکنــــــــــون شدم آشنا میگریزی
——-
تویـــی نور دیـــــده و بــر من عزیزی
ز من تابــکی اینچنیــن می پرهیزی
به اینکار خود برســــــرم خاک بیزی
بمن همچنـان با قضـــا می ستیزی
ز من همچنــــــــان کـز بلا میگریزی
——
به جانت که جان و دلــم می ربایی
منــــــم برگ کاه و تـــــوام کهربایی
منـــــــــم چون سکندر تو آب بقایی
چو با خنــــــده گویم بـــــرو دلربایی
چو با گریــــــه گویـــــم بیا میگریزی
——
شوی تاکی همفکر و همدست کودک
عزیــزم جوان گشتی یا هستِ کودک
به بازی مشو هیــــــچ پیوست کودک
ز دست من آنـــگونه کز دست کودک
چو پـــــــــــروانه ی بی صدا میگریزی
——-
رسان هرچه خواهـی رسانی گزندد
گر این است هم رسم و راه و روندد
برویت کجــــــــا این دلـــــم در ببندد
بمن عشـــــق درد و بلا می پسندد
ز من بهـــــــــــر چه ای بلا میگریزی
——-
شدم زار و، والـــه و حیـران چشمت
اسیـــــــرم نمودی به زندان چشمت
نـــــدارم طـــــاقت، مگردان چشمت
ز چشـم من ای من به قربان چشمت
چنــــــان قطره ی اشـــکها میگریزی
-------
چه غـم ها که از عشق، بر دل ببردم
چرا همچو لاله قـــــــــدح خون نگردم
همیـــن قلب “محمود ” بود و نمُـردم
فــــــــدای گریـــــــز و ستیـز تو گردم
که چون کبـــــــک شیرین ادا میگریزی
——
سه شنبه ۴ سرطان ۱۳۹۲ هجری خورشیدی
که برابر میشود به ۲۵ جون ۲۰۱۳ میلادی
سرودم
احمد محمود امپراطور
چه غـم ها که از عشق، بر دل ببردم
چرا همچو لاله قـــــــــدح خون نگردم
همیـــن قلب “محمود ” بود و نمُـردم
فــــــــدای گریـــــــز و ستیـز تو گردم
که چون کبـــــــک شیرین ادا میگریزی
——
سه شنبه ۴ سرطان ۱۳۹۲ هجری خورشیدی
که برابر میشود به ۲۵ جون ۲۰۱۳ میلادی
سرودم
احمد محمود امپراطور
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر