 |
| تصویر احمد محمود امپراطور |
 |
| واژگان بر صفت خوب تو کم می آرد |
دل من هست که چیزی بنویسم اما
واژگان بر صفت خوب تو کم می آرد
احمد محمود امپراطور
۱۴۰۴ مرداد ۲۲, چهارشنبه
۱۴۰۴ مرداد ۳, جمعه
Sher Ahmad Yawar Kangoorchi – A Poet and Politician Committed to His Homeland
 |
| Sher Ahmad Yawar Kangoorchi |
خورشیدی از تبار آگاهی و افتخار؛ در ستایش مردی از دیار بدخشان
نويسنده: احمد محمود امپراطور
در سرزمین نیلی‌فام بدخشان، در ولسوالی کشم و در قریه‌ای نام‌آشنا بهنام کنگورچی، در دامان مردمانی فرهنگ‌پرور و اصیل، نوزادی دیده به جهان گشود که بعدها چراغی شد فروزان در گستره‌ی خرد، عرفان، سیاست و شعر. او «شیر احمد» بود، ملقب به «یاور» و متخلص به «کنگورچی»؛ از خاندان خوانین و نجیب‌زادگان دیار بدخشان، پرورش‌یافته در آغوش دانایی و ادب.
تحصیلات ابتدایی خویش را در زادگاهش و در مرکز ولایت بدخشان، فیض‌آباد، تا صنف چهارم ادامه داد. اما سرنوشت او را در مسیری ویژه نهاد و ورقی در کتاب تقدیرش گشوده شد که کمتر نصیب همگنان میگردد.
در نخستین سفر اعلیحضرت محمد ظاهرشاه، پادشاه وقت افغانستان، به ولایات شمالی، زمانی‌که چند روزی را در ولسوالی کشم بدخشان اطراق داشت، پیام خوش‌آمدید از سوی ریاست معارف و مکاتب برای استقبال از شاه آماده گردید. در میان دانش‌آموزان، نگاه معارف به سوی نوجوانی افتاد که هم‌زمان اول نمره‌ی صنف خود بود، صدایی رسا و گیرایی داشت و نیز پسر وکیل وقت، جناب نظام‌الدین خان، شمرده می‌شد. بدین‌گونه، «شیر احمد» انتخاب شد تا در حضور شاه و هیئت همراه، آن پیام پرشکوه را قرائت نماید.
آنگاه که صدای او در فضای محفل طنین انداخت، بذر اعجاب در دل‌ها کاشته شد و همای سعادت بی‌درنگ بر شانه‌های این پسر باهوش و باجرأت نشست. پس از پایان پیام، پادشاه با نگاهی ژرف پرسید: «صنف چندم هستی و پسر که؟» پاسخ آمد: «من پسر وکیل نظام‌الدین خان هستم و امسال، سال آخر من در مکتب است، صنف چهارم.»
در آن ایام، مکاتب در ولایات دوردست تنها تا صنف چهارم فعالیت داشتند. پس از آن، شاگردان برجسته برای خدمت به ادارات محلی معرفی می‌شدند و طی دو سال، به‌عنوان مأمورین افتخاری ایفای وظیفه می‌کردند تا آنگاه که به‌گونه‌ی رسمی در صف خادمان دولت درمی‌آمدند.
اعلیحضرت، متأثر از ذکاوت و شجاعت این نوجوان، روی به وزیر دربارش، سردار احمدشاه خان—که خسر پادشاه نیز بود—کرد و فرمود: «چه نیکو خواهد بود اگر او را با خود به کابل ببریم تا در کنار پسرم نادر، در لیسه‌ی عالی استقلال، به تحصیل ادامه دهد.»
این تصمیم پادشاهانه، با رضایت و خرسندی وکیل نظام‌الدین خان و دیگر بزرگان بدخشان مواجه شد، و در بازگشت شاه به کابل، شیر احمد نیز همراه عبدالهادی خان داوی—که در آن هنگام سرمنشی دربار شاهی بود—به پایتخت آمد و از آن پس، زندگی‌اش مسیری نو و سرنوشت‌ساز یافت.
او در قصر شاهی، همچون عضوی از خانواده سلطنتی، به زندگی پرداخت و همگام با شاهزادگان، از جمله شهزاده محمد نادر، در لیسه استقلال، ادامه‌ی تحصیل داد. سپس، در راه خدمت به وطن، گام در وادی نظام نهاد و به حیث دانش‌آموخته‌ی پوهنتون حربی، به صف یاوران نظامی اعلیحضرت پیوست. از سال ۱۳۴۲ هجری خورشیدی تا فروپاشی سلطنت، در همین مقام صادقانه ایفای وظیفه نمود؛ یاوری که همت بلند داشت و دلی روشن.
اما آنچه این مرد فرزانه را در حافظه‌ی زمان ماندگار ساخت، نه تنها خِرَد و خدمت، بلکه شکوه کلام و جادوی سخن او بود. از سال ۱۳۷۴ هجری خورشیدی، دلش به تغزل روی آورد و طبع لطیفش به گلزار شعر شکوفا شد. از آن هنگام تا واپسین روزهای زندگی، بی‌وقفه و بی‌ملال، به سرایش اشعار اجتماعی، عرفانی، وطنی و انسانی پرداخت؛ اشعاری که گاه آیینه‌ی رنج‌ها و آمال ملت بود و گاه نسیمی بر زخم‌های ناسور جامعه.
او یک‌بار به پیوند زناشویی درآمد و ثمره‌ی این زندگی شش فرزند—پنج پسر و یک دختر—بودند که یادگار نسلِ اویند.
استاد شیر احمد یاور کنگورچی، در سال ۱۳۹۵ هجری خورشیدی، در سن ۷۸ سالگی چشم از جهان فروبست و در حریم خاموشی آرام گرفت؛ اما صدای رسای اندیشه‌اش هنوز در گوش جان اهل دل طنین‌انداز است.
یادش گرامی، نامش ماندگار، و روح بلندش در ملکوت الهی قرین آرامش باد.
A Sun from the Lineage of Wisdom and Honor: In Praise of a Man from the Land of Badakhshan
Written by: Ahmad Mahmood Imperator
In the sapphire-hued land of Badakhshan, in the district of Kishm and the well-known village of Kangoochi, a child was born among a people of deep culture and noble heritage—one who would later become a radiant light in the realms of wisdom, mysticism, politics, and poetry. His name was Sher Ahmad, titled Yawar, and poetically known as Kangoorchi—a man from the noble lineage of the local Khans of Badakhshan, nurtured in the cradle of knowledge and literature.
He began his early education in his hometown and continued it in the provincial capital, Fayzabad, up to the fourth grade. But fate carved a unique path for him—a page in the book of destiny that few are privileged to turn.
During the first royal tour of His Majesty King Mohammad Zahir Shah to the northern provinces, the King spent several days in Kishm district of Badakhshan. In preparation for the King’s welcome, the Department of Education selected a student to recite a message of greeting. Among all the students, attention turned to a boy who was not only the top of his class but also possessed a commanding and eloquent voice. He was none other than the son of the then local representative, Mr. Nizamuddin Khan. Thus, Sher Ahmad was chosen to recite the grand message before the King and his entourage.
When his voice echoed through the gathering, it planted seeds of admiration in every heart, and fortune swiftly perched on the shoulders of this intelligent and courageous youth. After the message, the King curiously asked, “What grade are you in? Whose son are you?” He replied, “I am the son of Mr. Nizamuddin Khan, and this is my final year of school—grade four.”
At that time, schools in remote provinces only operated up to the fourth grade. Outstanding students were then recommended for service in local government offices, often working for two years as honorary employees before formally joining the civil service.
Impressed by the wit and boldness of this young boy, His Majesty turned to his court minister, Sardar Ahmad Shah Khan—who was also his father-in-law—and said:
“It would be excellent if we bring him to Kabul to study alongside my son Nader at Esteqlal High School.”
This royal decision was welcomed with joy by Mr. Nizamuddin Khan and the other elders of Badakhshan. Upon the King's return to Kabul, Sher Ahmad traveled with Abdul Hadi Khan Dawee, the royal court’s chief secretary at the time, to the capital, where a new and life-changing chapter of his story began.
He lived in the royal palace as a member of the royal family and continued his education at Esteqlal High School alongside the princes, including Prince Mohammad Nader. Later, committed to serving his homeland, he pursued a military career and, after graduating from the Military University (Pohantoon-e-Harbi), joined the ranks of His Majesty’s armed forces. From 1963 (1342 SH) until the fall of the monarchy, he served faithfully as a military aide—a Yawar with high ambition and a luminous heart.
Yet, what truly immortalized this wise man in the memory of time was not only his intellect and public service, but the elegance of his words and the magic of his speech. From 1995 (1374 SH) onward, he turned toward poetic expression, and his gentle nature blossomed in the garden of verse. From then until his final days, he wrote ceaselessly and passionately—penning poetry on social, mystical, patriotic, and humanitarian themes. His verses sometimes mirrored the sorrows and hopes of his people and sometimes blew like a breeze over the deep wounds of society.
He married once, and from this union, six children were born—five sons and one daughter—who carry his legacy forward.
Professor Sher Ahmad Yawar Kangoorchi passed away in 2016 (1395 SH) at the age of 78 and was laid to rest in eternal silence. But the resonant voice of his thought still echoes in the hearts of those attuned to the soul.
May his memory be cherished, his name eternal, and his noble soul at peace in the divine realms.
Born: October 1937
Died: July 23, 2016
۱۴۰۴ تیر ۲۹, یکشنبه
Ahmad Mahmood Imperator: A Multifaceted, Influential, and Inspirational Figure in Contemporary Afghan Literature and Art
 |
| Ahmad Mahmood Imperator |
Ahmad Mahmood Imperator: A Multifaceted, Influential, and Inspirational Figure in Contemporary Afghan Literature and Art
Ahmad Mahmood Imperator is a prominent and multifaceted cultural, artistic, literary, intellectual, and social figure in Afghanistan. With remarkable talent, deep insight, and thoughtful reflection, he has gained a special place among the new generation and contemporary elites.
---
🔹 Personal Information
Full Name: Ahmad Mahmood Imperator
Date of Birth: 13th of Hoot 1363 Solar Hijri / March 3, 1985 AD
Place of Birth: Karte Seh (Third District), Kabul City, Afghanistan
Origin: Badakhshan Province
Nationality: Afghan
Mother Tongue: Dari Persian
Popular Nicknames: Yousuf Thani (Second Joseph), Lal Badakhshan, Poet of Hearts, Handsome Man
---
🔹 Physical and Personal Characteristics
Ahmad Mahmood Imperator has a handsome appearance with a tall stature, wheatish complexion tending to fair, long hair, thick eyebrows, and a penetrating gaze. People in Afghanistan recognize him as "Yousuf Thani" due to his physical resemblance to the Prophet Joseph (Yousuf).
His personality traits include kindness, humility, honesty, peacefulness, commitment, free thinking, generosity, and courteous behavior. He is a calm, dignified, people-loving, and contemplative individual.
---
🔹 Scope of Activities
✍️ Poetry
Ahmad Mahmood Imperator composes deep, delicate, meaningful poems filled with humanistic, mystical, romantic, and social themes, earning a special position in contemporary Dari literature.
His poems have rhythmic structures, profound content, soft language, and are full of human emotions and contemporary societal concerns.
His recitations, performed with his own voice, captivate listeners with tones colored by love and wisdom.
🎨 Visual Arts and Graphic Design
In the field of graphics, his works are characterized by innovation, aesthetics, message orientation, and deep artistic spirit. His designs in cultural, literary, environmental, social, and artistic domains have always been well-received.
🌿 Knowledge in Traditional Medicine and Medicinal Plants
He possesses extensive knowledge of the medicinal properties of plants and, with a scientific-experimental approach, contributes to serving people and public health. This interest in nature and traditional medicine stems from his profound understanding of the life cycle and harmony between humans and nature.
🕊️ Peacebuilding and Humanitarian Activities
Imperator consistently advocates coexistence, mutual respect, justice, rejection of discrimination, human equality, kindness, and healthy dialogue among nations and cultures. He expresses disdain for division, racism, fanaticism, and violence and strives to realize a world full of peace and friendship.
---
🔹 Intellectual Views and Beliefs
👩 Regarding Women
He views women as embodiments of delicacy, intellect, love, and creation and believes their role in the survival of civilization and advancement of societies is undeniable. In his belief, women are delicate beings, not weak.
🎭 Regarding Art
> "Art is a universal and expressive language that depicts unseen beauties and unheard truths."
✒ Regarding Poetry
> "Poetry is the translation of human feelings, dreams, and pains; a way to express the impossible in melodic words."
🕊 Regarding Peace
> "Peace is the greatest human achievement. A person without peace is like a house without a roof."
---
🔹 Social Position and Influence
Ahmad Mahmood Imperator’s works, thoughts, and personality have consistently received admiration and impact through media, social networks, and literary and cultural circles.
His balanced character, powerful expression, enlightening ideas, pleasant appearance, and humane spirit have earned him constant affection and trust from youth, elites, and the general public.
---
🔹 Some Notable Qualities
Field Qualities
Literature Deep-thinking poet with a unique style and theme
Art Innovative designer, creator of meaningful images
Voice Soft, captivating, and pleasant recitation
Personality Humble, knowledgeable, benevolent, humanitarian
Natural Science Extensive knowledge of medicinal plants and traditional medicine
Beliefs Peace advocate, anti-discrimination, environmentalist, equality supporter
---
🔹 Conclusion
Ahmad Mahmood Imperator is a thoughtful, artistic, and humanitarian personality of our time. He is the voice of love, beauty, knowledge, delicacy, and resilience. The works he creates, the perspectives he shares, and the behavior he demonstrates all indicate that he is more than a poet or artist; he is a complete, cultured, and influential human being.
Recognizing, supporting, and introducing such figures to future generations is a cultural, intellectual, and human necessity.
۱۴۰۴ تیر ۲۶, پنجشنبه
در جهانی پر از خشونت، مهربانی یک عمل انقلابی‌ست. احمد محمود امپراطور
سخن شاعر:
در جهانی پر از خشونت، مهربانی یک عمل انقلابی‌ست.
احمد محمود امپراطور
۱۴۰۴ تیر ۲۴, سه‌شنبه
گفتگو با شاعر و نويسنده ژرف نگر احمد محمود امپراطور
در ادامهِ گفتگو ها با همکاران قلمی سایت ۲۴ ساعت اینک
صحبتی داریم با شاعر و نویسندهء ژرف نگر جناب محترم
احمد محمود امپراطور که حضور خواننده گان محترم
پیشکش میگردد.
سوال :✍️🏻
جناب محمود جان امپراطور گرامی با سپاس و امتنان از همکاری های قلمی شما میخواهم در نخست خود را برای خوانندگان محترم سایت ۲۴ ساعت معرفی کنید و بفرمایید صاحب چند فرزند میباشید ؟
جواب: ✍️🏻
با درود و احترامات صمیمانه حضور گرامی جناب استاد قیوم بشیر هروی، دست اندرکاران پرتلاش و ارجمند سایت وزین «۲۴ ساعت» و همه خوانندگان فرهیخته و فهیم آن.
💐
اینجانب احمد محمود امپراطور هستم؛ در واپسین روزهای زمستان سال ۱۳۶۳ خورشیدی، آنگاه که نوید گام‌های بهار ۱۳۶۴ در هوای کابل طنین می‌افکند، در ناحیهٔ کارته سوم این شهر کهن، در دامان خانواده‌ای از تبار اشراف‌زادگان خردمند و دانش پرور بدخشان، چشم به جهان گشودم و با نفس نخست، به کاروان پر رمز و راز هستی پیوستم.
💐
و در پیوند به فرزند باید عرض کنم که در سال ۱۳۹۵ خورشیدی پیمان ازدواج بستم، اما تا به امروز که با شما همسخن هستم، از نعمت فرزندی برخوردار نگشته‌ام.
سوال :✍️🏻
لطف نموده در مورد کار و فعالیت های تان در افغانستان قدری روشنی انداخته ، بفرمایید در حال حاضر چه مصروفیت دارید؟
جواب: ✍️🏻
بیشتر ایام زندگی‌ام به کارهای هنری و طراحی های گرافیکی، پرورش گلها و گیاهان زینتی، و پژوهش در باب خواص و کاربرد های گیاهان دارویی سپری میشود.
💐
علاقه‌ای که از دوران نوجوانی در دل داشتم و از سال ۱۳۸۱ خورشیدی بدینسو، با الهام از همین دلبستگی، توانسته‌ام انسانهای بسیاری را بی هیچ چشم داشت مالی و تنها با انگیزه‌ی خدمت و نوع دوستی، با ترکیبات درمانی گیاهان یاری رسانم.
💐
البته با دگرگونی نظام و فروپاشی وضعیت اقتصادی، این خدمات اکنون به سطح راهنمایی محدود شده است؛ اما نیت پاک و رسالت انسانی‌ام همچنان پا برجاست.
💐
از همه ارزشمندتر و والاتر، این موهبت الهی است که بخش بزرگی از لحظاتم در خدمت مادر مهربان و عزیزم سپری میشود.
💐
نعمتی سترگ که جز از فضل پروردگار حاصل نمی‌گردد.
💐
در همین راستا، دست به آسمان بلند میکنم و از عمق دل، برای مادرانی که در قید حیات اند، عمرِ دراز، سلامت پایدار و زندگی سراسر عزت و خوشبختی مسئلت می‌نمایم؛
💐
و برای آنانی که رخ در نقاب خاک کشیده‌اند، آرامشی جاودانه در سایه سبز رحمت بی‌پایان خداوند متعال خواهانم.
باشد که منِ بندۀ ناتوان، همچنان لایق چنین سعادتی باقی بمانم و در پرتو مهر مادری، راه خدمت و محبت را ادامه دهم.
سوال :✍️🏻
در حال حاضر در کدام کشور زندگی می کنید و آیا به جمع مهاجرین پیوستید یا خیر؟
جواب: ✍️🏻
با آنکه تحولات سیاسی و اجتماعی سرزمین ما همواره در تلاطم و نوسان بوده است، اما من در مسیر زندگی‌ام، آموزه های گران بهایی را از پدر مرحوم و مغفورم، شیر احمد یاور کنگورچی، به یادگار دارم؛ آموزه هایی که چون مشعلی فروزان، راه زندگی‌ام را روشن ساخته و سرلوحه کردارم شده است.
💐
پدرم، مردی نستوه و وفادار به خاک و مردم خویش بود که در عرصه های گوناگون خدمت به وطن، نقشی پررنگ و تأثیرگذار ایفا کرد.
💐
از یاوری در صفوف نیرو های یاوران نظامی در عهد اعلیحضرت المتوکل علی‌الله محمد ظاهر شاه گرفته تا معاونت اجرایی جمعیت سره میاشت افغانی؛ از فرماندهی میدان هوایی بین‌المللی کابل تا مسئولیت غند ۲۱ محافظ و قوماندان اطفائیه کابل و دیگر مأموریت های دشوار و پرچالش، که هر یک را با عزت، صداقت، تعهد و سرافرازی پشت سر گذاشت.
💐
او نه وابسته به هیچ حزب سیاسی بود و نه دل بسته به قدرت طلبی؛ بلکه همواره، راستی، بی‌طرفی، وطن‌دوستی و خدمت به خلق خدا را سرلوحه راه خود قرار داد.
💐
در سال ۱۳۷۱ خورشیدی، به ولایت اجدادی‌مان کوچ کردیم و ده سال از عمر مان را در آن دیار سپری نمودیم.
💐
برای من، آن روزگار، بزرگ‌ترین مکتب ایثار، پایداری، خویشتن داری و شناخت عمیق از آداب، فرهنگ و رسوم خطه‌ی شمال کشور بود— تجربه‌ای که تا امروز بر جانم نقش بسته است و پیوند مرا با این خاک، ژرف تر و ماندگار تر ساخته.
💐
آری، سرنوشت انسان در دستان بلاکیف خداوند متعال است؛ هیچ کس نمی‌داند که روزی، مرگ یا تقدیر، او را به کجا خواهد کشاند.
💐
اما آنچه می‌ماند، یاد نیک، راه روشن، و سعی در خدمت به مردم و میهن است—آن‌گونه که پدرم زیست و آموخت،
و تا اکنون با فشار های گوناگونی که وجود دارد تا این دم به وطن مانده ام
سوال :✍️🏻
در مورد سرودن شعر میخواهم بدانم که از کدام سال به سرودن آغاز نمودید و در کدام قالب های شعری میسرایید؟
جواب: ✍️🏻
طبیعی‌ست که در خانواده‌ای چشم به جهان بگشایی که ریشه های آن در خاک معرفت و دانش تنیده باشد؛ جاییکه نیاکان فرهیخته‌ام در روزگار خویش به بلندای قله های علمی صعود کرده بودند و لقب داملا را از دیار پرفیض بخارا شریف کسب کرده بودند.
💐
پیش از آنکه نوبت به پدرکلانم برسد، این دودمان در علوم دینی تبحر داشتند، و سینه هایی آکنده از غزلیات بیدل، مثنوی معنوی و اشعار حافظ، چون حافظان عاشقانه سرای ادب، در دل جامعه می‌درخشیدند.
💐
پدرکلانم از تیز قلم ترین میرزا های روزگار سلطنتی در ولسوالی کشم و شهر فیض‌آباد – مرکز ولایت بدخشان – به شمار می‌رفت و پس از سال‌ها خدمت صادقانه، از سوی مردم بدخشان به مقام وکالت مشوره برگزیده شد؛ افتخاری که نشان از اعتماد و جایگاه رفیع وی در میان مردم داشت.
💐
پدرکلان مادری‌ام ملا، اهل اندیشه و بی نهایت کتاب خوان بود.
💐
بدیهی‌ست که چنین زمینه‌ی خانوادگی و تربیتی، بی‌تأثیر در سرنوشت من نبود.
ذوق نگارش و شور درونی برای نوشتن مقاله، از دوران مکتب در من جوانه زد.
با رسیدن به سنین بلوغ، نگارش اشعار کوتاه و تجربیات نوجوانی – از جمله عاشق شدن های آن روزهای بی‌قرار، هه‌هه‌هه –
رنگ و بوی جدی تری به خود گرفت.
هرچند شاعر تا واپسین دم حیات، عاشق است و دلباخته، اما آغاز اساسی تر این راه پُر رمز و راز، در سال های ۱۳۹۰ و ۱۳۹۱ خورشیدی رقم خورد؛ سال هایی که شعر، زبان دل و راهی برای تبلور درونی‌ترین احساسات و اندیشه‌هایم شد.
و اما در گذر این مسیر، طبع خویش را در بیشتر قالب های شعری آزمودم؛ از مثنوی و قطعه گرفته تا رباعی و مسدس. با این همه، غزل و مُخَمَّس، بیشترین جلوه‌ی الهامات درونی‌ام را در بر گرفته‌اند و سنگین ترین بخش سروده‌هایم را تشکیل می‌دهند؛ گویا جانِ سخنم در این قالب ها مجال رهایی و شکوفایی می‌یابد.
سوال :✍️🏻
آیا مجموعه هایی از اشعار شما تابحال بصورت مستقل به زینت چاپ آراسته شده یا خیر؟ اگر شده بفرمایید که چند مجموعه و چطور خوانندگان محترم میتوانند آنها را بدست بیاورند؟
جواب:✍️🏻
تا به امروز، اشعار و آثارم هنوز به زیور طبع و چاپ آراسته نشده‌اند؛
چرا که آنگاه که خالق اثر تنها بماند و دست یاری‌گری از سوی دیگران دراز نگردد، راه به دشواری و سنگلاخ بدل میشود.
اجازه دهید اندکی شوخی هم چاشنی سخن کنم:
یعنی هم خودم بسرایم، هم بنویسم، هم ویرایش کنم، هم طراحی جلد و صفحه بندی انجام دهم، و تازه خودم چاپ هم کنم؟!
پس دوستان فرهیخته، یاران هم قلم، و جامعه‌ی ادبی و فرهنگی مان کجای این ماجرا ایستاده‌اند؟
گویا رسالت حمایت و همراهی، پشت درِ انتظار جامانده است…
سوال :✍️🏻
شعر را چگونه تعریف میکنید و به نظر شما شاعر خوب کیست و از چه خصوصیاتی میتواند برخوردار باشید؟
جواب: ✍️🏻
شعر را ابزاری نیرومند برای بیان احساسات، اندیشه ها و تجربیات انسانی می‌دانم؛
هنری که توان نفوذ به عمق دل و جان انسان ها را دارد و میتواند مخاطب را به تفکر، احساس و حتی عمل وا دارد.
از نگاه من، شعر افزون بر بیان عواطف فردی، نقش پررنگی در عرصه های فرهنگی و اجتماعی ایفا می‌کند
💐
و آیینه‌ای از وضعیت اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جامعه است.
از این رو، شاعر را حامل مسئولیتی بزرگ و بیدارگر می‌دانم.
من به زیبایی و دقت زبان در شعر ارج فراوان می‌نهم و باور دارم که با واژگانی فاخر و تصویر ساز، می‌توان پیام هایی ژرف را با تأثیری ماندگار در ذهن و جان مخاطب نشاند.
برای من، شعر سفری است در گستره معنا و احساس؛ راهی برای روشنگری، آگاهی بخشی و پیوند جان ها با حقیقت و زیبایی.
سوال :✍️🏻
اشعار کدام شاعران را بیشتر می پسندید؟
جواب: ✍️🏻
البته که گزینش و ترجیح سروده های یک شاعر بر دیگری کاری‌ست دشوار و بغرنج، چرا که هر بیت شعر، برآمده از جانِ احساس‌مند و روانِ پُرآتش انسانی‌ست که آن را با خونِ دل نگاشته و از اعماق خانه‌ی روح خود سیراب کرده تا بر صفحۀ کاغذ تجلی یابد. بنابراین، هر شعر در زمان و فضای خاص خود، معنایی یگانه و کاربردی ویژه دارد.
💐
با این همه، اگر ناگزیر باشم نامی ببرم، باید بگویم که دل و جانم با شاعران بزرگ و کلاسیک همسوتر است و با آنان بیشتر احساس آرامش و نزدیکی میکنم. این حس، احساسی‌ست شخصی و درونی.
💐
از میان این بزرگان، حضرت ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل و صائب تبریزی برایم جایگاهی ویژه دارند و بیش از دیگران مرا شیفته‌ی ژرفای اندیشه و شورِ بیانشان می‌سازند.
سوال :✍️🏻
نظرتان در مورد سایت ۲۴ ساعت چیست و از کدام سال به همکاری آغاز نمودید؟
جواب: ✍️🏻
در حقیقت، رهبری فرهیخته و مدیریت مدبّرانه‌ی سایت وزین ۲۴ ساعت که زیر نظر و هدایت استاد گران‌مایه جناب استاد محمدمهدی بشیر هروی و همراهی ارزنده‌ی جناب استاد قیوم بشیر هروی اداره میشود، زمینه ساز آشنایی من با جمعی از فرهیختگان عرصه‌ی ادب و فرهنگ در نخستین روزهای تأسیس این رسانه گردید.
💐
به‌واسطه‌ی تلاش‌های دلسوزانه‌ی این بزرگواران، افتخار آن را یافتم تا با شماری از شاعران بلند پایه و اندیشمندان عرصه‌ی سخن آشنا شوم؛ از آن‌جمله می‌توان نام برد از:
💐
شاعر نغزگوی خوش‌بیان، قیوم بشیر هروی
شاعر شورانگیزِ عشق و گداز، محمدنعیم جوهر
شاعر میهن‌دوست، حسن‌شاه فروغ
شاعر شیرین‌کلام، رسول پویان
شاعر وارسته و فهیم، اسدالله حیدری
شاعر فصیح‌گویِ عاشق‌پیشه، نذیر ظفر
شاعر وطن‌پرست، حنیفه بهنام
شاعر واژه‌پردازِ اندیشه‌ور، امان قناویزی
شاعر خوش‌خلق و آرام‌سخن، محمداسحاق ثنا
شاعر نکته‌سنج و نیک‌بیان، همایون‌شاه عالمی
شاعر خوش‌بیان، محمدعزیز عزیزی
شاعر متفکر و ژرف‌اندیش، محمدنعیم کریمی
شاعر زیبا‌سخن و نیکو، بانو صالحه‌جان وهاب
شاعر دل‌آگاهِ عشق و معنا، بانو زهره‌جان صابر هروی
شاعر گرانقدر و پُرمایه، حشمت امید
شاعر خلاق و رنگ‌آمیزِ اندیشه، عزیزه عنایت
و دیگر سرایندگان فرهیخته‌ای که هر یک، به‌سان ستارگانی تابناک، آسمان ادبیات معاصر ما را روشنایی بخشیده‌اند.
این نهال نوپای فرهنگی، امروز به همت این بزرگان، هر روز ریشه‌دارتر، پربارتر و اثرگذارتر میگردد و به سوی بالندگی و شکوفایی روزافزون ره می‌پوید.
سوال :✍️🏻
برای جوانان هموطن ما که در دیار غربت زندگی می کنند چه توصیه های دارید؟
جواب: ✍️🏻
پیام من به جوانان سرزمینم:
در سراسر اشعار و آثارم، همواره پژواک عشق به میهن، روح مقاومت، و امید به طلوع فردایی روشن برای افغانستان طنین‌افکن است.
💐
من، با الهام از رنج‌های مردم و تجربیات شخصی‌ام از روزگار کودکی تا به امروز، با صداقت و جان‌سوزی، از قلب درد ها سخن گفته‌ام و به نسل جوان این پیام را دارم:
بر نیروی درونی خویش تکیه زنید، امید را در جان و دل خویش زنده نگه دارید، به آموختن علم، هنر و مهارت روی آورید و در مسیر آبادی و اعتلای وطن بکوشید.
میهن دوست و جان‌فشان باشید،
امیدوار و استوار بمانید،
با جان و دل برای سازندگی کشور تلاش کنید،
از شور و نیروی جوانی‌تان خردمندانه بهره گیرید،
و از هرگونه تبعیض، برتری‌جویی، و تفرقه دوری گزینید.
فراموش نکنید:
کودک امروز، جوان آینده است؛
و جوان امروز، کهنسال فرداست.
اگر از همین امروز، تغییری در اندیشه و کردار خویش نیاوریم،
و راه را برای فردا هموار نسازیم،
در پیری جز اندوه و حسرت نصیبی نخواهیم داشت.
آنانکه اهل اندیشه اند و نگاهی روشن به فردا دارند، نیازی به اصلاح جامعه نخواهند داشت؛ چرا که خود، بنیاد آن جامعه‌اند.
جامعه چیزی جز من و تو و ما نیستیم.
پس بیاییم از خود آغاز کنیم.
سوال :✍️🏻
محمود جان عزیز و گرانقدر از اینکه به سؤالاتم پاسخ دادید از لطف شما تشکر و قدردانی نموده ، سعادتمندی و طول عمر با برکت برایتان تمنا دارم.
جواب: ✍️🏻
منم از ژرفنای دل، مراتب سپاس و امتنان خویش را خدمت شما بزرگوار عالی‌قدر، شخصیت فرهیخته و گران‌مایه، تقدیم می‌دارم که با بزرگواری تمام، فرصت گرانبهای خود را در اختیار من نهادید و زمینه گفت‌وگویی را فراهم ساختید تا آنچه در دل داشتم، چه گفته و چه ناگفته، با شما در میان نهم.
💐
برای شما و تیم اندیشمند و پرتلاش رسانه وزین «۲۴ ساعت» از درگاه ایزد منان، توفیقات روز افزون و کامیابی‌های بی‌پایان را خواهانم؛ باشد که همواره در مسیر ترویج ادب، فرهنگ، و هنرِ روشنگرانه، گام های استوار و خستگی‌ناپذیر بردارید و چراغ دانش و آگاهی را فروزان تر سازید.
با مهر و ارادت
احمد محمود امپراطور
۱۴۰۴/۴/۲۴ خورشیدی
کابل/افغانستان
۱۴۰۴ تیر ۲۳, دوشنبه
Ahmad Mahmood Empereur – Dichter van het Hart
Ahmad Mahmood Empereur – Dichter van het Hart
De gerespecteerde Ahmad Mahmood Empereur is een jonge dichter en schrijver, en tevens een langdurige medewerker van de 24 Uur-website. Wij nodigen onze gewaardeerde lezers uit om kennis te maken met zijn levensverhaal.
Geboorte en achtergrond: Ahmad Mahmood Empereur werd geboren op 13 Hout 1363 van de zonnekalender (3 maart 1985) in de prachtige provincie Badakhshan, Afghanistan. Hij is bekend in de Afghaanse literaire wereld om zijn mooie en diepzinnige gedichten, die vaak thema’s behandelen zoals liefde, mystiek, natuur en maatschappelijke kwesties.
Hij wordt beschouwd als een invloedrijke en geliefde dichter onder het Afghaanse volk. Met eenvoudige en doeltreffende taal weet hij gevoelens en levenservaringen op prachtige wijze over te brengen.
Leeftijd: Aangezien het jaar nu 1403 is volgens de Afghaanse kalender, is Empereur momenteel ongeveer 40 jaar oud.
Persoonlijkheid: Ahmad Mahmood Empereur heeft een veelzijdige en waardevolle persoonlijkheid. Hij is een diepzinnige en reflectieve dichter die gespecialiseerd is in thema’s als liefde, mystiek en spirituele schoonheid. Vanwege zijn aangrijpende poëzie wordt hij vaak “De Dichter van het Hart” genoemd.
Daarnaast staat hij bekend om zijn knappe uiterlijk, lange haren en donkere wenkbrauwen – waardoor hij ook de bijnaam “Tweede Jozef” heeft gekregen. Zijn vriendelijkheid, bescheidenheid en gevoel voor humor maken hem geliefd, terwijl hij tegelijkertijd serieus en toegewijd is in zijn werk.
Empereur is ook een creatieve kunstenaar. Naast poëzie beoefent hij grafisch ontwerp en heeft hij talloze artistieke werken gecreëerd. Zijn liefde voor de mensheid blijkt onder andere uit zijn kennis van kruidengeneeskunde, waarmee hij anderen dient.
Poëzie en voordracht: Zijn poëzie, in vormen als ghazal, mathnawi, qasida, rubai, mukhammas en meer, behandelt onderwerpen als:
Liefde en emotionele verbondenheid
De Afghaanse cultuur en identiteit
Sociale problemen en pijn
Vrede en rust
Natuur en haar schoonheid
Zijn voordrachten worden gekenmerkt door een zachte en aangename stem die het publiek diep raakt. Veel van deze voordrachten zijn via verschillende media gepubliceerd en hebben een grote schare fans.
Vorming in de jeugd: Empereur begon al op jonge leeftijd met lezen en schrijven. Zijn vroege gedichten weerspiegelen een zoekende geest en een gevoelig hart. Beïnvloed door sociale, culturele en politieke veranderingen in Afghanistan, begon hij belangrijke thema’s aan te snijden op een begrijpelijke en toegankelijke manier.
Hij liet zich inspireren door klassieke Perzische literatuur en Afghaanse dichters, en ontwikkelde geleidelijk zijn eigen unieke stijl.
Persoonlijk karakter: Empereur wordt omschreven als een filosoof met een diepe blik op het leven. Zijn poëzie weerspiegelt menselijke emoties, lijden, idealen en ethische waarden. Hij wordt gewaardeerd om zijn vriendelijkheid, menselijkheid, en toewijding aan culturele en morele principes.
Ouders: Hij beschouwt zijn ouders als een goddelijke zegen en bron van liefde en inspiratie. Voor Empereur zijn ouders niet alleen opvoeders, maar ook spirituele en morele gidsen. Hij pleit voor onvoorwaardelijke liefde en zorg voor ouders als een fundamentele menselijke plicht.
Religieuze visie: Hoewel hij een toegewijd moslim is, heeft Empereur een open en humane kijk op religie. In zijn werken legt hij nadruk op spiritualiteit, ethiek en menselijke waarden, met minder focus op dogmatiek. Zijn benadering onderscheidt zich door een filosofisch en spiritueel perspectief.
Visie op poëzie: Voor Empereur is poëzie meer dan kunst – het is een middel om gevoelens, gedachten en maatschappelijke realiteiten over te brengen. Hij ziet poëzie als een spirituele reis en culturele plicht, met de kracht om bewustzijn en reflectie op te roepen. Zijn taal is elegant, beeldend en betekenisvol.
Vrouwen: Empereur ziet vrouwen als fundamenten van families en maatschappijen. Hij verdedigt hun rechten en pleit voor gelijke kansen op alle gebieden. Hij benadrukt het belang van onderwijs en empowerment van vrouwen als essentieel voor maatschappelijke ontwikkeling.
Lezen en kennis: Hij beschouwt lezen als een sleutel tot persoonlijke en sociale groei. Volgens hem opent lezen het bewustzijn, verruimt het de geest en moedigt het kritisch denken aan. Hij roept mensen op om door middel van kennis actief bij te dragen aan de samenleving.
Muziek: Empereur ziet muziek als een universele taal die mensen met elkaar verbindt en emoties tot uitdrukking brengt. Hij erkent ook de therapeutische kracht van muziek en beschouwt het als een bron van inspiratie voor kunstenaars en dichters.
Vaderland: Het vaderland is voor hem een bron van identiteit, geschiedenis en cultuur. Hij spreekt over Afghanistan als een moederlijk symbool dat bescherming en liefde nodig heeft. In zijn werk roept hij op tot trouw, opoffering en wederopbouw van het land.
Acceptatie van verschillen: Empereur gelooft in tolerantie en onderlinge acceptatie als voorwaarde voor een vreedzame samenleving. Culturele, religieuze en etnische diversiteit ziet hij niet als bedreiging, maar als bron van verrijking en sociale verbondenheid.
Politiek: Hij benadert politiek idealistisch en kritisch. Hij gelooft dat politiek in dienst moet staan van het volk, gebaseerd op rechtvaardigheid, transparantie en mensenrechten. In zijn werken bekritiseert hij corruptie en schijnheilige beloften van machthebbers.
Bloemen en planten: In zijn poëzie gebruikt hij bloemen en planten als symbolen van schoonheid, vergankelijkheid en spirituele groei. Hij heeft ook zelf veel kennis en ervaring in de verzorging van bloemen en planten.
Natuur: De natuur is in zijn werk een bron van rust, inspiratie en spirituele reflectie. Hij beschrijft natuurlijke elementen als uitdrukking van goddelijke wijsheid en roept op tot respect voor het milieu.
Dieren: Empereur toont mededogen voor dieren en benadrukt hun rechten. Hij ziet dieren als wezens van God die liefde en bescherming verdienen, en als spiegels van onschuld en loyaliteit.
Liefde: Liefde is een centraal thema in zijn poëzie – zowel aardse als goddelijke liefde. Liefde wordt beschreven als een kracht die leidt tot spirituele groei en zelfrealisatie. Zelfs in romantische liefde ligt een dieper mystiek en filosofisch inzicht verscholen.
Kunst: Voor Empereur is kunst een brug naar waarheid, schoonheid en spirituele verheffing. Kunst overstijgt grenzen en culturen, en draagt bij aan menselijke verbondenheid. Hij beschouwt kunst als opvoedend, ethisch en transformerend.
Moderne technologie: Hij beschouwt technologie als een krachtig hulpmiddel voor sociale vooruitgang, mits verantwoord gebruikt. Technologie moet in dienst staan van menselijkheid, onderwijs en welzijn, niet van vervreemding of uitbuiting.
Slotwoord: Ahmad Mahmood Empereur roept op tot liefde, rechtvaardigheid en menselijkheid. Hij gelooft dat ieder mens een positieve rol in de wereld kan spelen door het verspreiden van schoonheid, betekenis en gerechtigheid. Zijn boodschap aan lezers is: gebruik je innerlijke kracht om een betere wereld te bouwen.
۱۴۰۴ تیر ۲۲, یکشنبه
شاعر و نويسنده فرهیخته جناب امپراطور عزیز با عرض سلام و درود آرزومندم از صحتمندی کامل بهره مند باشید. اخيراً تصمیم گرفته شد تا هراز گاهی با همکاران قلمی سایت 24 ساعت گفتگویی داشته باشیم. اینک سؤالاتی را حضور مبارک شما فرستادم و امیدوارم لطف نموده بدان پاسخ عنایت فرمایید.
با عرض حرمت
بشیر هروی
جناب محمود جان امپراطور گرامی با سپاس و امتنان از همکاری های قلمی شما میخواهم در نخست خود را برای خوانندگان محترم سایت 24 ساعت معرفی کنید و بفرمایید صاحب چند فرزند میباشید ؟
جواب:
با درود و احترامات صمیمانه حضور گرامی جناب استاد قیوم بشیر هروی، دست اندرکاران پرتلاش و ارجمند سایت وزین «۲۴ ساعت» و همه خوانندگان فرهیخته و فهیم آن.
اینجانب احمد محمود امپراطور هستم؛ در واپسین روزهای زمستان سال ۱۳۶۳ خورشیدی، آنگاه که نوید گام‌های بهار ۱۳۶۴ در هوای کابل طنین می‌افکند، در ناحیهٔ کارته سوم این شهر کهن، در دامان خانواده‌ای از تبار اشراف‌زادگان خردمند و دانش پرور بدخشان، چشم به جهان گشودم و با نفس نخست، به کاروان پر رمز و راز هستی پیوستم.
و در پیوند به فرزند باید عرض کنم که در سال ۱۳۹۵ خورشیدی پیمان ازدواج بستم، اما تا به امروز که با شما همسخن هستم، از نعمت فرزندی برخوردار نگشته‌ام.
بشیر هروی :
لطف نموده در مورد کار و فعالیت های تان در افغانستان قدری روشنی انداخته ، بفرمایید در حال حاضر چه مصروفیت دارید؟
جواب:
بیشتر ایام زندگی‌ام به کارهای هنری و طراحی های گرافیکی، پرورش گلها و گیاهان زینتی، و پژوهش در باب خواص و کاربرد های گیاهان دارویی سپری میشود.
علاقه‌ای که از دوران نوجوانی در دل داشتم و از سال ۱۳۸۱ خورشیدی بدینسو، با الهام از همین دلبستگی، توانسته‌ام انسانهای بسیاری را بی هیچ چشم داشت مالی و تنها با انگیزه‌ی خدمت و نوع دوستی، با ترکیبات درمانی گیاهان یاری رسانم.
البته با دگرگونی نظام و فروپاشی وضعیت اقتصادی، این خدمات اکنون به سطح راهنمایی محدود شده است؛ اما نیت پاک و رسالت انسانی‌ام همچنان پا برجاست.
از همه ارزشمندتر و والاتر، این موهبت الهی است که بخش بزرگی از لحظاتم در خدمت مادر مهربان و عزیزم سپری میشود.
نعمتی سترگ که جز از فضل پروردگار حاصل نمی‌گردد.
در همین راستا، دست به آسمان بلند میکنم و از عمق جان، برای مادران که در قید حیات اند، عمرِ دراز، سلامت پایدار و زندگی سراسر عزت و خوشبختی مسئلت می‌نمایم؛
و برای آنانی که رخ در نقاب خاک کشیده‌اند، آرامشی جاودانه در سایه سبز رحمت بی‌پایان خداوند متعال خواهانم.
باشد که منِ بندۀ ناتوان، همچنان لایق چنین سعادتی باقی بمانم و در پرتو مهر مادری، راه خدمت و محبت را ادامه دهم.
بشیر هروی
در حال حاضر در کدام کشور زندگی می کنید؟
آیا به جمع مهاجرين پیوستید یا خیر؟
جواب:
با آنکه تحولات سیاسی و اجتماعی سرزمین ما همواره در تلاطم و نوسان بوده است، اما من در مسیر زندگی‌ام، آموزه های گران بهایی را از پدر مرحوم و مغفورم، شیر احمد یاور کنگورچی، به یادگار دارم؛ آموزه هایی که چون مشعلی فروزان، راه زندگی‌ام را روشن ساخته و سرلوحه کردارم شده است.
پدرم، مردی نستوه و وفادار به خاک و مردم خویش بود که در عرصه های گوناگون خدمت به وطن، نقشی پررنگ و تأثیرگذار ایفا کرد.
از یاوری در صفوف نیرو های یاوران نظامی در عهد اعلیحضرت المتوکل علی‌الله محمد ظاهر شاه گرفته تا معاونت اجرایی جمعیت سره میاشت افغانی؛ از فرماندهی میدان هوایی بین‌المللی کابل تا مسئولیت غند ۲۱ محافظ و قوماندان اطفائیه کابل و دیگر مأموریت های دشوار و پرچالش، که هر یک را با عزت، صداقت، تعهد و سرافرازی پشت سر گذاشت.
او نه وابسته به هیچ حزب سیاسی بود و نه دل بسته به قدرت طلبی؛ بلکه همواره، راستی، بی‌طرفی، وطن‌دوستی و خدمت به خلق خدا را سرلوحه راه خود قرار داد.
در سال ۱۳۷۱ خورشیدی، به ولایت اجدادی‌مان کوچ کردیم و ده سال از عمر مان را در آن دیار سپری نمودیم.
برای من، آن روزگار، بزرگ‌ترین مکتب ایثار، پایداری، خویشتن داری و شناخت عمیق از آداب، فرهنگ و رسوم خطه‌ی شمال کشور بود— تجربه‌ای که تا امروز بر جانم نقش بسته است و پیوند مرا با این خاک، ژرف تر و ماندگار تر ساخته.
آری، سرنوشت انسان در دستان بلاکیف خداوند متعال است؛ هیچ‌کس نمی‌داند که روزی، مرگ یا تقدیر، او را به کجا خواهد کشاند.
اما آنچه می‌ماند، یاد نیک، راه روشن، و سعی در خدمت به مردم و میهن است—آن‌گونه که پدرم زیست و آموخت،
و تا اکنون با فشار های گوناگونی که وجود دارد تا این دم به وطن مانده ام
بشیر هروی :
در مورد سرودن شعر میخواهم بدانم که از کدام سال به سرودن آغاز نمودید و در کدام قالب های شعری میسرایید؟
جواب:
طبیعی‌ست که در خانواده‌ای چشم به جهان بگشایی که ریشه های آن در خاک معرفت و دانش تنیده باشد؛ جاییکه نیاکان فرهیخته‌ام در روزگار خویش به بلندای قله های علمی صعود کرده بودند و لقب داملا را از دیار پرفیض بخارا شریف کسب کرده بودند.
پیش از آنکه نوبت به پدرکلانم برسد، این دودمان در علوم دینی تبحر داشتند، و سینه هایی آکنده از غزلیات بیدل، مثنوی معنوی و اشعار حافظ، چون حافظان عاشقانه سرای ادب، در دل جامعه می‌درخشیدند.
پدرکلانم از تیز قلم ترین میرزا های روزگار سلطنتی در ولسوالی کشم و شهر فیض‌آباد – مرکز ولایت بدخشان – به شمار می‌رفت و پس از سال‌ها خدمت صادقانه، از سوی مردم بدخشان به مقام وکالت مشوره برگزیده شد؛ افتخاری که نشان از اعتماد و جایگاه رفیع وی در میان مردم داشت.
پدرکلان مادری‌ام ملا، اهل اندیشه و بی نهایت کتاب خوان بود.
بدیهی‌ست که چنین زمینه‌ی خانوادگی و تربیتی، بی‌تأثیر در سرنوشت من نبود.
ذوق نگارش و شور درونی برای نوشتن مقاله، از دوران مکتب در من جوانه زد.
با رسیدن به سنین بلوغ، نگارش اشعار کوتاه و تجربیات نوجوانی – از جمله عاشق شدن های آن روزهای بی‌قرار، هه‌هه‌هه –
رنگ و بوی جدی تری به خود گرفت.
هرچند شاعر تا واپسین دم حیات، عاشق است و دلباخته، اما آغاز اساسی تر این راه پُر رمز و راز، در سال های ۱۳۹۰ و ۱۳۹۱ خورشیدی رقم خورد؛ سال هایی که شعر، زبان دل و راهی برای تبلور
درونی‌ترین احساسات و اندیشه‌هایم شد.
و اما در گذر این مسیر، طبع خویش را در بیشتر قالب های شعری آزمودم؛ از مثنوی و قطعه گرفته تا رباعی و مسدس. با این همه، غزل و مُخَمَّس، بیشترین جلوه‌ی الهامات درونی‌ام را در بر گرفته‌اند و سنگین ترین بخش سروده‌هایم را تشکیل می‌دهند؛ گویا جانِ سخنم در این قالب ها مجال رهایی و شکوفایی می‌یابد.
بشير هروى :
آیا مجموعه هایی از اشعار شما تابحال بصورت مستقل به زینت چاپ آراسته شده یا خیر؟ اگر شده بفرمایید که چند مجموعه و چطور خوانندگان محترم میتوانند آنها را بدست بیاورند؟
جواب:
تا به امروز، اشعار و آثارم هنوز به زیور طبع و چاپ آراسته نشده‌اند؛
چرا که آنگاه که خالق اثر تنها بماند و دست یاری‌گری از سوی دیگران دراز نگردد، راه به دشواری و سنگلاخ بدل میشود.
اجازه دهید اندکی شوخی هم چاشنی سخن کنم:
یعنی هم خودم بسرایم، هم بنویسم، هم ویرایش کنم، هم طراحی جلد و صفحه بندی انجام دهم، و تازه خودم چاپ هم کنم؟!
پس دوستان فرهیخته، یاران هم قلم، و جامعه‌ی ادبی و فرهنگی مان کجای این ماجرا ایستاده‌اند؟
گویا رسالت حمایت و همراهی، پشت درِ انتظار جامانده است...
بشیر هروى :
آیا به جز از سرودن شعر درکار های فرهنگی و اجتماعی دیگر در شهر محل سکونت تان فعالیت دارید یا خیر؟
جواب:
این قسمت را در لابلای سخنانم جواب ارائه کردم.
بشیر هروى :
شعر را چگونه تعریف میکنید و به نظر شما شاعر خوب کیست و از چه خصوصیاتی میتواند برخوردار باشید؟
جواب:
شعر را ابزاری نیرومند برای بیان احساسات، اندیشه ها و تجربیات انسانی می‌دانم؛
هنری که توان نفوذ به عمق دل و جان انسان ها را دارد و میتواند مخاطب را به تفکر، احساس و حتی عمل وا دارد.
از نگاه من، شعر افزون بر بیان عواطف فردی، نقش پررنگی در عرصه های فرهنگی و اجتماعی ایفا می‌کند
و آیینه‌ای از وضعیت اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جامعه است.
از این رو، شاعر را حامل مسئولیتی بزرگ و بیدارگر می‌دانم.
من به زیبایی و دقت زبان در شعر ارج فراوان می‌نهم و باور دارم که با واژگانی فاخر و تصویر ساز، می‌توان پیام هایی ژرف را با تأثیری ماندگار در ذهن و جان مخاطب نشاند.
برای من، شعر سفری است در گستره معنا و احساس؛ راهی برای روشنگری، آگاهی بخشی و پیوند جان ها با حقیقت و زیبایی.
بشیر هروی :
اشعار کدام شاعران را بیشتر می پسندید؟
جواب:
البته که گزینش و ترجیح سروده های یک شاعر بر دیگری کاری‌ست دشوار و بغرنج، چرا که هر بیت شعر، برآمده از جانِ احساس‌مند و روانِ پُرآتش انسانی‌ست که آن را با خونِ دل نگاشته و از اعماق خانه‌ی روح خود سیراب کرده تا بر صفحۀ کاغذ تجلی یابد. بنابراین، هر شعر در زمان و فضای خاص خود، معنایی یگانه و کاربردی ویژه دارد.
با این همه، اگر ناگزیر باشم نامی ببرم، باید بگویم که دل و جانم با شاعران بزرگ و کلاسیک همسوتر است و با آنان بیشتر احساس آرامش و نزدیکی میکنم. این حس، احساسی‌ست شخصی و درونی.
از میان این بزرگان، حضرت ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل و صائب تبریزی برایم جایگاهی ویژه دارند و بیش از دیگران مرا شیفته‌ی ژرفای اندیشه و شورِ بیانشان می‌سازند.
بشیر هروى :
نظرتان در مورد سایت 24 ساعت چیست و از کدام سال به همکاری
آغاز نمودید
جواب:
در حقیقت، رهبری فرهیخته و مدیریت مدبّرانه‌ی سایت وزین ۲۴ ساعت که زیر نظر و هدایت استاد گران‌مایه جناب استاد محمدمهدی بشیر هروی و همراهی ارزنده‌ی جناب استاد قیوم بشیر هروی اداره میشود، زمینه ساز آشنایی من با جمعی از فرهیختگان عرصه‌ی ادب و فرهنگ در نخستین روزهای تأسیس این رسانه گردید.
به‌واسطه‌ی تلاش‌های دلسوزانه‌ی این بزرگواران، افتخار آن را یافتم تا با شماری از شاعران بلند پایه و اندیشمندان عرصه‌ی سخن آشنا شوم؛ از آن‌جمله می‌توان نام برد از:
شاعر نغزگوی خوش‌بیان، قیوم بشیر هروی
شاعر شورانگیزِ عشق و گداز، محمدنعیم جوهر
شاعر میهن‌دوست، حسن‌شاه فروغ
شاعر شیرین‌کلام، رسول پویان
شاعر وارسته و فهیم، اسدالله حیدری
شاعر فصیح‌گویِ عاشق‌پیشه، نذیر ظفر
شاعر وطن‌پرست، حنیفه بهنام
شاعر واژه‌پردازِ اندیشه‌ور، امان قناویزی
شاعر خوش‌خلق و آرام‌سخن، محمداسحاق ثنا
شاعر نکته‌سنج و نیک‌بیان، همایون‌شاه عالمی
شاعر خوش‌بیان، محمدعزیز عزیزی
شاعر متفکر و ژرف‌اندیش، محمدنعیم کریمی
شاعر زیبا‌سخن و نیکو، بانو صالحه‌جان وهاب
شاعر دل‌آگاهِ عشق و معنا، بانو زهره‌جان صابر هروی
شاعر گرانقدر و پُرمایه، حشمت امید
شاعر خلاق و رنگ‌آمیزِ اندیشه، عزیزه عنایت
و دیگر سرایندگان فرهیخته‌ای که هر یک، به‌سان ستارگانی تابناک، آسمان ادبیات معاصر ما را روشنایی بخشیده‌اند.
این نهال نوپای فرهنگی، امروز به همت این بزرگان، هر روز ریشه‌دارتر، پربارتر و اثرگذارتر میگردد و به سوی بالندگی و شکوفایی روزافزون ره می‌پوید.
بشیر هروی :
برای جوانان هموطن ما که در دیار غربت زندگی می کنند چه توصیه
های دارید؟
جواب:
پیام من به جوانان سرزمینم
در سراسر اشعار و آثارم، همواره پژواک عشق به میهن، روح مقاومت، و امید به طلوع فردایی روشن برای افغانستان طنین‌افکن است.
من، با الهام از رنج‌های مردم و تجربیات شخصی‌ام از روزگار کودکی تا به امروز، با صداقت و جان‌سوزی، از قلب درد ها سخن گفته‌ام و به نسل جوان این پیام را دارم:
بر نیروی درونی خویش تکیه زنید، امید را در جان و دل خویش زنده نگه دارید، به آموختن علم، هنر و مهارت روی آورید و در مسیر آبادی و اعتلای وطن بکوشید.
میهن دوست و جان‌فشان باشید،
امیدوار و استوار بمانید،
با جان و دل برای سازندگی کشور تلاش کنید،
از شور و نیروی جوانی‌تان خردمندانه بهره گیرید،
و از هرگونه تبعیض، برتری‌جویی، و تفرقه دوری گزینید.
فراموش نکنید:
کودک امروز، جوان آینده است؛
و جوان امروز، کهنسال فرداست.
اگر از همین امروز، تغییری در اندیشه و کردار خویش نیاوریم،
و راه را برای فردا هموار نسازیم،
در پیری جز اندوه و حسرت نصیبی نخواهیم داشت.
آنانکه اهل اندیشه اند و نگاهی روشن به فردا دارند، نیازی به اصلاح جامعه نخواهند داشت؛ چرا که خود، بنیاد آن جامعه‌اند.
جامعه چیزی جز من و تو و ما نیستیم.
پس بیاییم از خود آغاز کنیم.
بشیر هروی
در پایان اگر پیام و یا مطلبی است که نپرسیده باشم لطف نموده بیان
کنید.
بشیر هروی :
محمود جان عزیز و گرانقدر از اینکه به سؤالاتم پاسخ دادید از لطف شما تشکر و قدردانی نموده ، سعادتمندی و طول عمر با برکت برایتان
تمنا دارم
منم از ژرفنای دل، مراتب سپاس و امتنان خویش را خدمت شما بزرگوار عالی‌قدر، شخصیت فرهیخته و گران‌مایه، تقدیم می‌دارم که با بزرگواری تمام، فرصت گرانبهای خود را در اختیار من نهادید و زمینه گفت‌وگویی را فراهم ساختید تا آنچه در دل داشتم، چه گفته و چه ناگفته، با شما در میان نهم.
برای شما و تیم اندیشمند و پرتلاش رسانه وزین «۲۴ ساعت» از درگاه ایزد منان، توفیقات روز افزون و کامیابی‌های بی‌پایان را خواهانم؛ باشد که همواره در مسیر ترویج ادب، فرهنگ، و هنرِ روشنگرانه، گام های استوار و خستگی‌ناپذیر بردارید و چراغ دانش و آگاهی را فروزان تر سازید.
با مهر و ارادت
احمد محمود امپراطور
۱۴۰۴/۴/۲۴ خورشیدی
کابل/افغانستان
۱۴۰۴ تیر ۱۹, پنجشنبه
من به صلحی ژرف، پایدار و فراگیر می‌اندیشم؛
 |
| تصویر: احمد محمود امپراطور |
من به صلحی ژرف، پایدار و فراگیر می‌اندیشم؛
آرمانی والا که تحقق آن روزی در پرتو خرد و آگاهی بشری ممکن خواهد شد —
آن هنگام که انسان از تلخی‌ِ تجربه‌های خونین و ویرانگر تاریخ، بینشی نو بیابد
و مهر، تساهل، درک متقابل و زندگی مسالمت‌آمیز را برای خود و دیگران بخواهد.
شاعر و نویسنده: احمد محمود امپراطور
۱۴۰۴ تیر ۱۷, سه‌شنبه
در وطنم ماندم، چرا که در راه عشق حقیقی، گریزی نیست.
 |
| شاعر و نویسنده: احمد محمود امپراطور |
در وطنم ماندم، چرا که در راه عشق حقیقی، گریزی نیست.
میان فقر و غرور، فقر را برگزیدم—
زیرا عزت از درون می‌جوشد، نه از زر و زیور.
جاذبه‌ی نانِ بی‌برکت و سرزمین‌های بی‌جان، نمی‌تواند دلِ عارفی را بلرزاند
که جانش در حقیقت لنگر انداخته، نه در آسایش.
من ره‌پیمای طریق صدق‌ام،
و میهنم قبله‌ی ارادت من است.
در این سلوک به سوی حق، هرگز سرزمینم را وانگذاشتم—
که هر وجب از این خاک یادآور است، و هر کوه، منزلگاهی مقدس.
حتی اگر روزی سرنوشت مرا به جایی دیگر برد،
دل من همین‌جا خواهد ماند—در زمینی که عطر حقیقت دارد.
نه با تکبر، بلکه با فروتنیِ عاشقانه،
سر بر آستان وطن خم کرده‌ام.
این فنا نیست—
این پایداری‌ست در جوهر عشق.
با مهر و روشنایی
شاعر و نویسنده:
احمد محمود امپراطور
کابل، افغانستان
۱۴۰۴ تیر ۱۴, شنبه
جهان افتاده دستی ناکسانی - که دارد هر کدام اسکیزوفرنی
جهان افتاده دستی ناکسانی
که دارد هر کدام اسکیزوفرنی
احمد محمود امپراطور
#بیت
#شعر
#تابلو
#جهان
#اسکیزوفرنی
#highlightsシ゚
۱۴۰۴ تیر ۶, جمعه
سپاس نامه از فرهیختگان مجله‌ی وزین ادبی لیراو
 |
| شاعر احمد محمود امپراطور |
درود و سپاس بی‌پایان نثار رهبران فرهیخته و دست‌اندرکاران ارجمند و توانای
مجله‌ی وزین ادبی لیراو،
ویژه‌ی پاسداشت زبان و فرهنگ پارسی.
سردبیر فرهیخته: حمیدرضا اکبر شروه
مدیر اجرایی پرتلاش: عبیدالله سنگینوف
دبیر شعر ملل فرزانه: صفیه میلاد
طراح هنرمند: آرین
با نهایت مهر و بزرگواری، غزل مرا شایسته‌ی دیده شدن دانسته و آن را به زیور طبع و نشر آراستند.
چه میشود که بیایی بهارِ من باشی
مه و ستاره و خورشید و یارِ من باشی
در اُستان دلم میکنم مکانت را
به فرش سرخ جگر افتخارِ من باشی
تو بلبلی و به هر جا بهار ناله کنی
تو باغ یاسمن و لاله زارِ من باشی
بغل کنم به هوای تو من خیالاتم
بهشت و دار جهان و دیارِ من باشی
به شور پیرهنت عطرِ عشق ارزن کن
سکون وسوسه ای بی‌قرارِ من باشی
تو آیی سال نو آید تو آیی عید شود
تو نازنین خوشی روزگارِ من باشی
قدم گذار به چشمانِ خسته از هجران
که فصلِ آخرِ چشم انتظارِ من باشی
تو سال هاست به محمود سوژه‌ای جانم
تو بهترین ز هزاران هزارِ من باشی
--------------
جمعه اول حمل 1404 خورشیدی
که برابر میشود به 21 مارس 2025 میلادی
در روزگار پرآشوبی که بنیان‌های زبان، ادب و هنر پارسی دستخوش آسیب‌های گوناگون است، این توجه ارزشمند، جای بسی مباهات و دلگرمی‌ست.
باشد که این تلاش‌های فرهنگی، چراغ پر فروغ زبان پارسی را هماره فروزان نگاه دارد.
با مهر و ارادت
احمد محمود امپراطور
۱۴۰۴ تیر ۲, دوشنبه
احمد محمود امپراطور ایک معاصر افغان شاعر، فنکار، گرافک ڈیزائنر اور دانشور ہیں۔
 |
| احمد محمود امپراطور ایک معاصر افغان شاعر، فنکار، گرافک ڈیزائنر اور دانشور ہیں۔ |
احمد محمود امپراطور ایک معاصر افغان شاعر، فنکار، گرافک ڈیزائنر اور دانشور ہیں۔ وہ کابل شہر کے کارتے سہ علاقے میں پیدا ہوئے، مگر ان کے آبا و اجداد کا تعلق بدخشان سے ہے۔ ان کی شاعری محبت، انسانیت، امن، حسن اور تصوف سے بھرپور ہے۔ خوبصورت چہرے اور بلند اخلاق کی وجہ سے انہیں "یوسف ثانی" اور "دلوں کا شاعر" کہا جاتا ہے۔ ان کے اشعار، تخلیقات اور خیالات نے ادب اور فن کے میدان میں گہرا اثر ڈالا ہے۔
به کویت تا سحر شب زنده دارم- شاعر احمد محمود امپراطور
به کویت تا سحــر شب زنده دارم
بیــــا زین بیش مگـــذار انتـــظارم
شوم گاهی من از این زندگی سیر
بســــوزد کـــــاش بخـت نـــابکارم
جوانـی رفت و روزِ خوش نــدیدم
بخاکستـــــــر فکنــــــدی نوبهـارم
رهــــــا کردی مــــرا در آتش جنگ
مگر رســـــم وفـــــــا این بود یارم
تـــو را من از خدا خواهـــم بهرجا
اگر باشی به دنیـــــــــا غم ندارم
شــــــوم قــــربان بــاغ و بوستانت
به ســـــرو قامتت قمـــری و سارم
نبینـــــــم تاکــه رویت کی بمیــرم
به پیش پـــــای تو جـــان میسپارم
اگـــــر از دیــده ام دوری گـــــزیدی
به دل هـــر لحظه باشـی در کنارم
لقب ده هرچه میخواهی به محمود
به پیش شــــــــاه عالـم هوشیارم
-------------------------------------
احمد محمود امپراطور
۱۴۰۴ تیر ۱, یکشنبه
یک تحول خردمندانه برتر از انقلابی‌ست که از هیجان سرچشمه می‌گیرد،
 |
| سخن احمد محمود امپراطور |
یک تحول خردمندانه برتر از انقلابی‌ست
که از هیجان سرچشمه می‌گیرد،
زیرا اصلاحی آگاهانه، پایدار و به‌دور از ویرانی‌ست.
احمد محمود امپراطور
۱۴۰۴ خرداد ۳۰, جمعه
بخنـــد و ناز کن و جلوه کن حصارم کن
 |
| شاعر احمد محمود امپراطور |
بخنـــد و ناز کن و جلوه کن حصارم کن
میان سینــــه ی خود تنگ در فشارم کن
بگیر و بوسه بزن از لب و زبان و رخم
به شعله های لبت ســــوز و داغدارم کن
به پیچ نستــــرن خود به جسم مجنونم
ز جــــام لاله عــــرق ریــز و آبدارم کن
ز عطر غنچـــه نارنگی تــازه کن حالـم
به طعــم گـرم نمک سود خود خمارم کن
به حلقـه حلقـه ی زلفت مــرا بزن پیوند
به عضو عضو تنت پیـــچ و بیقرارم کن
به نظم ناله ی احساس خود بخوان آهنگ
به رقص پیـــــکر و ترفنـــد استوارم کن
تو هر چه باده بریـــزی بریز می نوشــم
تمـام جســـم خودت را به عشق بارم کن
دماغ شــوخ و هوسبـاز من ببر از هوش
تو با کـــرامت خود بـــاز هوشیـــارم کن
من از هـزار یکی خواهش خودم گفتـــم
تو از هــــــزار همیــن را به اختیارم کن
تمــام خواست من در سخن نمــی گنجد
بیا و بیشتـــــر از هـــــر چه آشکارم کن
به عمق محور اندامت عشق میـــــورزم
تو تازه تازه نفس گیــــــــر و ابتکارم کن
به موج هرنگه ات غرق میشود محمود
بیـــــا چو ساحل مقصـــود در کنارم کن
-------------------------------------
سه شنبه 10 ثور 1398 خورشیدی
که برابر میشود به 30 اپریل 2019 ترسایی
سرودم
احمد محمود امپراطور
۱۴۰۴ خرداد ۲۸, چهارشنبه
آرمان به دل شدیم که یک روز در جهان
آرمان به دل شدیم که یک روز در جهان
جنگی نباشد و خبر خوش به ما رسد
احمد محمود امپراطور
۱۴۰۴ خرداد ۲۶, دوشنبه
دیدار بانو لیلما حسینی و شیر احمد یاور کنگورچی
یادگاری از روزگاران شیرین
در سال ۱۳۸۶ خورشیدی، در یکی از روزهای مملو از خاطره، شخصی از دفتر «بابای ملت» به خانه‌ی ما قدم رنجه فرمود. او نزد پدرم، شیر احمد یاور کنگورچی، آمد و با احترام تمام گفت:
«شماره تماس‌تان را میخواهم تا به خانم لیلما حسینی، همسر شهزاده محمدنادر ظاهر، برسانم. چند روزی‌ست که به کابل آمده‌اند و در کارته سوم اقامت دارند.
جویای حال شما شده‌اند و مرا مأمور یافته‌اند تا شما را یافته، فرصتی برای دیدار فراهم آید.»
پدرم، که سالیان درازی از این بانوی بزرگوار بی‌خبر بود، چنان شادمان و متأثر شد که گویی عزیز گمشده‌ای را باز یافته است.
بی‌درنگ شماره تماس خویش را در اختیار آن فرستاده نهاد.
روز بعد، خانم لیلما حسینی با پدرم تماس گرفتند و قرار دیداری نهادند.
آن روز، به گمان اغلب، جمعه‌ای بود روشن و پرمهر.
منزل ما نیز در کارته سوم کابل بود و فاصله میان خانه هایمان، با موتر، بیش از سه دقیقه نمی‌شد.
رهسپار منزل‌شان شدیم.
آنگاه با پذیرایی شاهانه، ولی برخاسته از دل های پاک و ساده‌دلانه، روبه‌رو گشتیم.
خانم لیلما حسینی با چشمانی پر از مهر، دستان پدرم را بوسیدند و پدرم، با چشمانی نمناک، دستان ایشان را بوسه زدند.
با لهجه‌ی شیرین هراتی و زبانی سرشار از مهر و ادب، بارها و بارها گفتند:
«شیراحمد جان، برادر عزیزم...
شکر خدا که زنده ماندیم و دیدار تازه شد.»
ساعاتی طولانی از آن روز را در گفت‌وگو و بازخوانی خاطرات دیرینه گذراندند؛
از روزگار وطن، از حضرت اعلیحضرت محمد ظاهر شاه، از جناب میر حیدر حسینی، و شهزاده محمد نادر یاد کردند.
من، خاموش و شگفت‌زده، تماشاگر و شنونده‌ی این دیدار پربار معنوی میان خواهر و برادری معنوی بودم.
در پایان، با اجازه‌ی هر دو بزرگوار، چند قطعه عکس به یادگار گرفتم.
پدرم نیز همان‌جا، با طبع سرشار شاعرانه‌اش، رباعی‌ای زیبا بداهه سرود و با خطی خوش تقدیم آن بانوی گران‌مایه کرد.
شایان ذکر است که خانم لیلما حسینی در زمان سلطنت، استاد مادر گرامی‌ام بودند و مادرم تا صنف هشتم، شاگرد وفادار ایشان بود.
و در تاریخ ۳۱ می ۲۰۲۵ میلادی که برابر میشود
۱۰ جوزا ۱۴۰۴ خورشیدی
۲۳ ذی‌القعده ۱۴۴۶ هجری قمری
با اندوهی سنگین و ناباورانه، از صفحه‌ی فرزند گرامی‌شان، شهزاده مصطفی ظاهر، خبر رحلت آن بانوی فرزانه، عفیفه و خدمت‌گذار صادق میهن را دریافتم.
این خبر، قلبم را لرزاند و غمی سنگین بر جانم نشست.
از درگاه پروردگار یکتا، برای روح پاک، نورانی و پر آوازه‌ی آن بانوی شریف، طلب آمرزش و آرامش ابدی می‌نمایم.
همچنین، برای بازماندگان محترم شان، صبر جمیل و اجر جزیل آرزو دارم.
إنا لله و إنا إلیه راجعون
اللهم اغفر لها وارحمها وأسكنها فسيح جناتك
با نهایت اندوه و تأثر
نویسنده: احمد محمود امپراطور
کابل/ افغانستان
۱۴۰۴ خورشیدی
۱۴۰۴ خرداد ۱۵, پنجشنبه
تجلیل نامه
تجليل نامه:
با کمال افتخار و احساسی آمیخته با مهر و احترام، چهاردهمین ۱۴ سال دوستی‌ام را با دانشمند فاضل، استاد فرهیخته و انسان متواضع، جناب انجنیر محمد فهیم مهمند صاحب، از طریق شبکه اجتماعی فیسبوک، گرامی می‌دارم.
این دوستی دیرینه، بی هیچ رنگ از ریا و بی هیچ نشانی از تظاهر، در طی سالیان، همچون نهالی پاک و آبیاری شده با صداقت، به‌بار نشسته است.
در طول این چهارده سال، دوستانی بسیار، با شور و هیجانی آتشین، پا به دایرهٔ رفاقت گذاشتند و عده ای نیز، با سردی و خاموشی، بی هیچ وداعی، از این مسیر کنار رفتند.
من اما، به سهم خود، از این همه رفت و آمد، تجربیات اندوختم،
و به درکی ژرف رسیدم؛ درکی که نشان داد دوستیهای ماندگار، نه در گرو میزان تحصیلات است و نه وابسته به جایگاه و عنوان، بلکه بستگی دارد
به جوهر درون، شرافت، وفاداری، و شخصیت واقعی انسانها.
به راستی که آزمون زمان، حقیقت ها را آشکار می سازد.
من هیچ‌گاه، نه در دنیای حضوری روزمرگی و نه در دنیای مجازی و صفحات اجتماعی، از کسی دل‌گیر نیستم.
به دوستانی که همچنان هستند، دلگرمم؛ و از آنانکه به هر دلیل دور مانده اند یا خاموش شده‌اند،
سپاسگزارم، چرا که هر کدام، نقشی در مسیر زندگی و رشد فکری من داشته‌اند.
و تجربیات گوناگونی به من آموختند
همواره برای‌شان دعای خیر، صحت و آرامش میکنم.
جهان جای شگفتی‌ست، و روابط انسانی نیز همچون فصولی طبیعت، گاه بهارند و گاه خزان.
بسیاری از روابط تاریخ انقضای نانوشته‌ای دارند.
اما در نهایت، ما انسانها هستیم که انتخاب می‌کنیم:
پایداری یا ناپایداری؛ ماندن یا گذشتن.
در این میان، دوستی با جناب مهمند صاحب، برایم مایهٔ مباهات و افتخار است؛ چرا که در وجود ایشان، صفای دل، عمق اندیشه و فروتنی را توأمان یافته‌ام.
برای ایشان، و برای همهٔ دوستانی که در قلبم جای دارند، از درگاه پروردگار، عمر باعزت، تندرستی، آرامش پایدار، و کامیابی های بی پایان طلب میکنم.
باشد که دوستی هایمان، همچون درختی تنومند، در خاک مهربانی ریشه دواند و در آفتاب صداقت، همواره سبز بماند.
با مهر فراوان.
احمد محمود امپراطور
۱۴۰۴ خرداد ۵, دوشنبه
رویداد گنجشک و احمد محمود امپراطور
 |
| احمد محمود امپراطور |
وقتی زندگی دوباره پر می‌گیرد!
امروز صبح، با نیتی ساده و دلخوشی کوچک، از خانه بیرون رفتم تا چند قرص نان بخرم.
کوچه های خلوت و خاموش صبحگاهی، مثل همیشه برایم آشنا و آرام بودند. هنوز بوی خواب در هوای خانه ها موج میزد و پرنده ها تازه از لانه های گرم شان بیرون می آمدند.
در مسیر برگشت از نانوایی، ناگهان موتری با شتاب از مقابلم گذشت و تنها صدای عبورش در فضا باقی ماند.
اما در همان لحظه، چیزی روی زمین توجهم را جلب کرد؛ یک چوچه‌ی کوچک گنجشک، افتاده در میان راه.
خدا را شکر، سالم بود؛ فقط ناتوان و ترسان.
بی‌اختیار این شعر در ذهنم جاری شد:
گر نگهدار من آن است که من می‌دانم
شیشه را در بغل سنگ نگه می‌دارد
شاید از لبه‌ی تراس یکی از خانه های کوچه پایین افتاده بود.
آرام بلندش کردم و به خانه آوردم.
با سرنگ طبی، برایش غذایی مایع آماده کردم و قطره قطره به منقارش رساندم.
با اشتیاق و میل نوشید، گویا جانی دوباره در وجود کوچکش دمیده شد.
او را کنار کلکین اتاق گذاشتم، تا در هوای تازه و نور ملایم صبحگاهی، آرام بگیرد.
ساعتی نگذشته بود که صدای جیک‌جیک آشنایش بلند شد.
از پشت شیشه دیدم چند گنجشک نگران اطراف کلکین می‌چرخند و صدا می‌زنند.
با دل خوش، او را به تراس بردم و روی شاخه‌ای نشاند‌م.
چند لحظه بعد، گنجشکی آمد و با منقاری پر از کرمک ها، به آرامی به چوچه غذا داد.
بی‌تردید مادرش بود که صدای فرزندش را شنیده بود و با دلی شکسته اما امیدوار، راه خانه‌ی ما را یافته بود.
و اینگونه، چوچه‌ی کوچک، دوباره مادرش را دید؛ دوباره، اما زنده، گرم و در آغوش مهر.
نتیجه‌گیری:
گاهی در دل ساده ترین لحظات، حقیقتی عمیق و عظیم از مهر و زندگی نهفته است.
نجات یک جان کوچک، یعنی احترام گذاشتن به حیات، به احساسات، به زندگی.
مهربانی زبانی است که همه آن را می‌فهمند؛ حتی گنجشک های کوچک.
شاید همین پرنده های ظریف به ما می‌آموزند که در هر درد و رنج، در هر لحظه‌ی شکسته، همیشه امیدی نو میتواند جان بگیرد.
زندگی همیشه آنطور که می‌خواهیم پیش نمی‌رود.
ممکن است در لحظاتی، احساس کنیم همه چیز از هم پاشیده، اما گاهی یک اتفاق کوچک، یک مهربانی بی‌منت، میتواند دنیا را برایمان روشن کند.
و شاید، درست در همان لحظات سخت، زمانی که امید را از دست داده‌ایم، یک جیک جیک کوچک، یک دل نگرانی خاموش، یادآوری کند که هنوز هم میشود شاد بود، هنوز هم میشود شروع کرد.
زندگی در همین لحظات است؛ در همین مراقبت های بی‌صدا، همین دل نگرانی ها و همین امید هایی که در دل یک نجوا زنده می‌مانند.
گاهی بهترین تغییرات، از دل ساده ترین لحظات می‌گیرند و دنیای ما را به جای بهتری تبدیل می‌کنند.
با مهر و امید
نويسنده رویداد:
احمد محمود امپراطور
بامداد دوشنبه ۵ جوزای ۱۴۰۴ خورشیدی
#SupportforSupport
#حمایت
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)